استراتژی های پیشرفته دفن ایمن اورانیوم برای کاهش اثرات زیست محیطی و پرتوی

مدیریت پسماندهای اورانیومی یکی از چالش های اساسی صنایع هسته ای، مستلزم تدوین راهکارهای دفن ایمن با رعایت استانداردهای پرتوی و زیست محیطی محسوب می شود. این پژوهش به بررسی فناوری های پیشرفته در مهار، ایزولاسیون و دفن اورانیوم پرداخته و کارایی روش های مختلف از جمله دفن ژئولوژیکی عمیق در سازندهای کریستالی و رسوبی، کپسوله سازی با ماتریس های شیشه-سرامیکی، و استفاده از مواد جاذب نانوساختاری را مورد تحلیل قرار می دهد. روش شناسی این مطالعه شامل تحلیل شبیه سازی های هیدروژئولوژیکی، تست های مقاومت شیمیایی-مکانیکی و ارزیابی انتقال ایزوتوپ های پرتوزا در محیط های متخلخل است. یافته ها نشان می دهند که ترکیب تکنیک های ژئوشیمیایی و مهندسی مواد می تواند انتشار اورانیوم را تا بیش از ۹۹.۹٪ کاهش داده و پایداری درازمدت سامانه های دفن را متضمن گردد. توسعه مدل های ترمودینامیکی و دینامیکی برای پیش بینی جانمایی رادیونوکلئیدها، بهینه سازی طرق دفع و تعیین شاخص های ایمنی ضرورت دارد.

کلیدواژه ها:

دفن ژئولوژیکی ، کپسوله سازی ماتریسی ، مهاجرت رادیونوکلئیدها ، جذب سطحی نانوساختاری ، مدل سازی هیدروژئوشیمیایی ، مدیریت پسماند پرتوزا