اثربخشی آموزش طرحواره درمانی بر بی برنامگی حرکتی و شناختی پسران نوجوانان مبتلا به اختلال بی نظمی خلق اخلالگر

هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش طرحواره درمانی بر بی برنامگی حرکتی و شناختی پسران نوجوانان مبتلا به اختلال بی نظمی خلق اخلالگر است. روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر ۱۰ تا ۱۸ ساله شهر کازرون در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بود. نمونه ی پژوهش ۳۰ نفر از دانش آموز پسر دارای اختلال بی نظمی خلق اخلالگر بود که به روش نمونهگیری هدفمند از نواحی آموزش و پرورش شهر کازرون انتخاب و در دو گروه آزمایشی (آموزش طرحواره درمانی) و گروه کنترل به صورت تصادفی گمارده شدند. برای جمعآوری داده ها از مقیاس تشخیصی اختلال بی نظمی خلق اخلالگر توسط الپورته و همکاران (۲۰۱۹) و پرسشنامه تکانشگری (بارات، ۱۹۹۴) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش طرحواره درمانی بر کاهش تکانشگری نوجوانان اختلال بی نظمی خلق اخلالگر تاثیر معناداری دارد (۰۰۱/۰≥P). بنابراین میتوان نتیجه گرفت که از آموزش طرحواره درمانی میتوان به عنوان روشهای مداخله ای مناسب در کنار درمان دارویی سود جست.

کلیدواژه ها:

آموزش طرحواره درمانی ، تکانشگری ، اختلال بی نظمی خلق اخلالگر