مقایسه اثربخشی آموزش زوج درمانی و واقعیت درمانی در الگوهای ارتباطی و صمیمیت زناشویی در مادران دارای دانش آموزان با ناتوانی های یادگیری

هدف از پژوهش حاضر «مقایسه اثربخشی آموزش زوج درمانی و واقعیت درمانی در الگوهای ارتباطی و صمیمیت زناشویی در مادران دارای دانش آموزان با ناتوانی های یادگیری» می باشد. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با گروه های آزمایش و کنترل و با طرح پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه مادران دانش آموزان با ناتوانی های یادگیری که به مراکز مشاوره و روانشناسی شهر تبریز در سال ۱۴۰۳ مراجعه کردند، تشکیل دادند. برای انتخاب نمونه آماری از روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند استفاده شد و تعداد نمونه برای هر یک از گروه ها ۱۵ نفر در نظر گرفته شد که به صورت تصادفی گمارش شد. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه صمیمیت زناشویی (MIS) (والکر و تامپسون، ۱۹۸۳) و پرسشنامه الگوهای ارتباطی (CPQ) (کریستیسن و سوالوی، ۱۹۸۴) استفاده شد. برای دو گروه آزمایش (یک گروه دریافت کننده زوج درمانی گاتمن و یک گروه دریافت کننده واقعیت درمانی) و گروه کنترل، هشت جلسه یک و نیم ساعته آموزش گروهی زوج درمانی گاتمن و واقعیت درمانی ترتیب داده شد. جهت آزمون فرضیه ها پس از تعیین نرمال بودن متغیرها با استفاده از آزمون کالموگروف-اسمیرنوف و برای آزمون فرضیه های پژوهش از آزمون آماری تحلیل کواریانس یک متغیره و چندمتغیره استفاده شده است. نتایج نشان داد که بین گروه های زوج درمانی گاتمن و واقعیت درمانی در الگوهای ارتباطی تفاوت معناداری وجود ندارد، اگرچه اثرگذاری هر دو روش درمانی نسبت به گروه کنترل معنادار بود. همچنین بین گروه های زوج درمانی گاتمن و واقعیت درمانی در صمیمیت زناشویی تفاوت معناداری وجود داشت، به طوری که زوج درمانی گاتمن اثرگذاری معنادارتری نسبت به واقعیت درمانی داشت و همچنین هر دو گروه نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری داشته و اثرگذار بودند. بدین ترتیب زوج درمانی گاتمن و واقعیت درمانی بر الگوهای ارتباطی و صمیمیت زناشویی در مادران دارای دانش آموزان با ناتوانی های یادگیری موثر است.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی گاتمن ، واقعیت درمانی ، الگوهای ارتباطی ، صمیمیت زناشویی ، ناتوانی های یادگیری