تنهایی دیجیتال در شهرهای هوشمند؛ یک پارادوکس جذاب

در عصر فناوری های پیشرفته، تنهایی دیجیتال به عنوان یک پدیده نوظهور، به ویژه در شهرهای هوشمند و توسعه یافته، نمایان شده است. این پدیده ناشی از تامل پیچیده انسان، فناوری و محیط شهری است. ریشه های این پدیده شامل جایگزینی تاملات انسانی با تاملات دیجیتال، فشار برای کارایی و سرعت در زندگی مدرن، ایجاد حباب های اجتماعی و کاهش فضاهای مشترک میباشد. این عوامل باعث فاصله گرفتن افراد از ارتباطات حضوری و افزایش انزوای عاطفی میشوند. تاثیرات روانشناختی تنهایی دیجیتال نیز گسترده و نگران کننده هستند. افزایش اضطراب و افسردگی، کاهش حس هویت جمعی، پارادوکس اتصال و کاهش تاب آوری روانی نمونه هایی از عمق این بحران هستند. این اثرات در شهرهایی که فناوری بر زندگی روزمره غالب است، به دلیل وابستگی بیش از حد به ابزارهای دیجیتال، شدیدتر احساس میشوند. این تحقیا به روش کتابخانه ای و به صورت مروری یکپارچه، به کمک منابع نظری و پژوهشی مرتبط انجام شده و به تاثیرات روانشناختی، عوامل تشدیدکننده، نمونه های عینی و راهکارهای کاهش تنهایی دیجیتال پرداخته، به این صورت که محتوای مورد بحث از کتب و مقالات موجود در این زمینه گردآوری گردیده و مورد تحلیل قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

تنهایی دیجیتال ، شهر هوشمند ، روانشناختی شهری ، پارادوکس اتصال