مصالح بومی، راهکاری در جهت توسعه پایدار روستایی

دانش بومی هر قوم، بخشی از سرمایه ملی آن جامعه است که باورها، ارزش ها، دانسته ها و ابزار زندگی آنان را بر می گیرد. در واقع با پیشتوانه و اتکا به این دانش بوده که جوامع گذشته در طی قرون متمادی به حیات خود ادامه داده و از محیط اطرافشان بهره برداری کرده اند. شرط پذیرش این دانش، زدودن جنبه های منفی از دانش بومی و تعیین وجود دانش بومی مرتبط، ارزیابی اثر بخشی و پایداری این دانش و ارتقا آن و بکارگیری دانش بومی رشد یافته در محیط بومی می باشد. توسعه پایدار، مدیریت و نگه داری منابع طبیعی و جهت بخشی تحولات و ساختار اداری است، به طوری که تامین مداوم نیازهای بشری و رضایتمندی نسل حاضر و نسل های آینده را تضمین کند. چنین توسعه پایداری با حفاظت همه جوانب روستایی همراه است، تخریب زیست محیطی به همراه ندارد، از فناوری مناسب استفاده می کند، از نظر اقتصادی بالنده و پایدار و از نظر اجتماعی مورد قبول است. در این پژوهش برخی مصالح پرکاربرد بوم آورد روستایی را شرح می دهیم، به نحوی که راهگشای طراحی های پایدار منطبق با ساخت و سازهای امروز روستایی باشد.

کلیدواژه ها:

فناوری بومی ، مصالح ، پایداری ، معماری سنتی ، طراحی پایدار