نگاهی به تربیت عواطف در نهج البلاغه

بدون تردید یکی از مهمترین و اساسی ترین فعالیت ها در جامعه تربیت افراد آن جامعه است. مساله ای که فکر دولتمردان و متفکرین را همیشه به خود مشغول می کند تا بهترین راهکارها و راهبردها جامعه ای سعادتمند و رشد یافته ای را تشکیل دهد. در این راستا برنامه ریزیها می شود تا تامین بودجه و سازمان ها و مدیریت به شکلی بگیرد و سعی و تلاش فراوان به این امر محقق شود. با وجود این نمی توان گفت که تمام فعالیت ها که صورت می گیرند به موفقیت ختم می شوند و رهاورد این کوشش ها جامعه ای سعادتمند و افراد تربیت یافته ای خواهد بود که هدف نظام تعلیم و تربیت است. پس مساله چیست و چرا چنین می شود؟ امروز که بشر در راه پیشرفت و تمدن زنده و خود را به پیشرفته ترین علوم مجهز می داند چرا مسائلی چون جنگ، نژادپرستی، تبعیض، اعتیاد، افسردگی و ... به حال خود باقی مانده که دامنه آنها رو به گسترش است و بیشتر در یک نگرانی عمیق از این مسائل به دست نظام تعلیم و تربیت جوامع مختلف ایجاد حل شود؟ شاید بخش اعظمی از این مسائل به دست نظام تعلیم و تربیت باشد که باید در این مورد دید که نظام تربیتی برخواسته از فلسفه حاکم بر اجتماعات، به انسان چگونه می نگرد. آیا را موجودی می داند که مادی است و صرفا در صدد رشد مهارتهای خود به رشد و مهارت دست یابد؟ در این صورت مسلط تمام فعالیت ها و برنامه ریزی چنین نظامی در صدد تربیت انسانی خواهد بود که چون ابزاری برای رسیدن به خواسته های فردی خود باشد. در مقابل نظام های تربیتی مادی گرا، نظام های تربیتی تخصصی و تکنولوژیکی وجود دارند. وی آنها صرفا به موجودیت یک بعدی نگر می گذرد، بلکه به انسان را موجودی می داند که دارای جنبه های مختلف روحی، روانی، عقلانی، عاطفی، جسمانی، اجتماعی و ... است. پس در نتیجه هدف تربیت انسان با تربیت همه جنبه های وجودی می دانند.

کلیدواژه ها:

تربیت عواطف ، نهج البلاغه ، تعلیم و تربیت ، جامعه ، فلسفه