سطح بندی استان های ایران بر مبنای سهم آن ها در تولید ناخالص داخلی منطقه (GDPR) با روش CoCoSo

تولید ناخالص داخلی (GDP) به عنوان شاخصی موثر برای اندازه گیری چگونگی عملکرد بازار و رشد اقتصادی در یک کشور مطرح بوده و می تواند بیانگر میزان رفاه اقتصادی و اجتماعی آن جامعه باشد. درصورتی که دیگر عوامل موثر بر رفاه ثابت باقی بماند، با افزایش میزان تولید ناخالص داخلی انتظار بر این است که میزان رفاه نیز افزایش یابد. به این ترتیب افزایش تولید ناخالص داخلی به عنوان یکی از هدف های مهم در سیاست گذاری کشورها مطرح خواهد بود. هدف از پژوهش حاضر تحلیل سهم GDP استان های کشور از تولید ناخالص داخلی می باشد. برای انجام تحلیل از مدل های CoCoSo و CRITIC استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که در استراتژی اول (Ka) استان تهران با امتیاز (۰.۰۴۷)، استان خوزستان با امتیاز (۰.۰۴۱) و استان خراسان رضوی با امتیاز (۰.۰۴۰) بهترین رتبه را در این استراتژی به خودشان اختصاص داده اند. در استراتژی دوم (Kb) استان تهران با امتیاز (۱۳۶.۸۶)، استان خوزستان با امتیاز (۵۹.۹۷) و استان خراسان رضوی با امتیاز (۴۳.۲۴) بهترین رتبه را به خودشان اختصاص داده اند. در استراتژی سوم (Kc) نیز استان تهران با امتیاز (۱)، استان خوزستان با امتیاز (۰.۸۷۴) و خراسان رضوی با امتیاز (۰.۸۴۰) بهترین رتبه را به خودشان اختصاص دادند. در شاخص های موردبررسی ۱۹ استان در وضعیت متوسط و بسیار پایین قرار دارند. همچنین براساس نتایج مستخرج از آزمون همبستگی، با افزایش خالص مهاجرت و تراکم جمعیت، تولید ناخالص داخلی در استانهای مورد مطالعه افزایش مییابد. بدین ترتیب برنامه ریزان منطقه ای می بایست به منظور بهبود وضعیت تولید ناخالص داخلی در استان هایی که رتبه بسیار پایینی دارند، الگویی متناسب با ظرفیت های بالقوه آن ها را مدنظر قرار دهند که نتیجه آن توسعه متوازن و پایدار و بهره برداری از پتانسیل ها و منابع در تمام استان ها می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه منطقه ای ، تولید ناخالص داخلی ، تصمیم گیری چندمعیاره ، کوکوسو