نقش منبع کنترل و رضایت شغلی در واکنش کارکنان به تغییرات سازمانی

این مطالعه به بررسی اثر تعدیل کننده رضایت شغلی بر رابطه بین منبع کنترل و مقاومت کارکنان در برابر برنامه های تحول سازمانی می پردازد. مسئله پژوهشی که به آن پرداخته شد، این موضوع بود که درک درونی یا بی رونی یک کارمند از کنترل (منبع کنترل) و سطح رضایت شغلی آن به طور مشترک چگونه می توانند بر مقاومت آن در برابر ابتکارات تغییر در سازمان تاثیر بگذارد. یک روش تحقیق کمی، شامل جمع آوری داده های پرسشی با استفاده از مقیاس منبع کنترل راتر (۱۹۶۶)، نظرسنجی رضایت شغلی اسپکتور (۱۹۸۵) و مقیاس مقاومت در برابر تغییر اورگ (۲۰۰۳) مورد استفاده قرار گرفت. داده ها از نمونه ای متشکل از ۱۲۴ کارمند شرکت های آلفا و سی پارس جنوبی که تحت تغییر برنامه شیفت های کاری بودند جمع آوری شد. یافته ها نشان می دهد که کارکنان با منبع کنترل درونی (با این باور که بر زندگی خود کنترل دارند) سطوح پایین تری از مقاومت در برابر برنامه تحول سازمانی نشان می دهند و این رابطه با رضایت شغلی تعدیل می شود، به طوری که رضایت شغلی باال باعث کاهش بیشتر مقاومت کارمندان با منبع کنترل درونی می شود، در حالی که رضایت شغلی پایین تر مقاومت آن ها را تقویت می کند. برعکس، برای کارکنانی که منبع کنترل بی رونی دارند (با این باور که زندگی آن ها توسط عوامل بیرونی کنترل می شود)، رضایت شغلی تاثیر قابل توجهی بر مقاومت آن ها در برابر تغییر ندارد. این نتایج بینش های ارزشمندی را برای سازمان هایی که به دنبال اجرای ابتکارات تحول سازمانی موفق با در نظر گرفتن تعامل پیچیده بین منبع کنترل کارکنان و رضایت شغلی هستند، ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

منبع کنترل ، رضایت شغلی ، مقاومت در برابر تغییر