اثربخشی آموزش شفقت به خود بر تابآوری دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شفقت به خود بر تابآوری دانش آموزان دارای عملکرد تحصیلی پایین بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پایه یازدهم دبیرستانهای پسرانه دارای عملکرد تحصیلی پایین تبریز در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند. از این بین، تعداد ۶۰ نفر به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شد و در یک گروه آزمایشی و یک گروه گواهی گمارش تصادفی شدند. گروه اول یک دوره آموزش شفقت به خود را در ۱۰ جلسه دریافت کرد و گروه دوم (کنترل) نیز همزمان به برنامه های عادی کلاسی خود ادامه داد. ابزارهای استفاده شده شامل آزمون تابآوری Connor & Davidson (۲۰۰۳) بود. جهت تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. میانگین (انحراف معیار) نمرات تابآوری در گروه آزمایش از ۵.۵۲ قبل از مداخله به ۶.۶۹ بعد از مداخله افزایش یافت (P = ۰.۰۰۳). در گروه گواهی تفاوتی بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد. مطالعه نشان داد آموزش شفقت به خود مداخله موثر و قابل توجهی برای افزایش تابآوری دانش آموزان دارای عملکرد تحصیلی پایین می باشد.

کلیدواژه ها:

تابآوری ، شفقت به خود