تاثیر مکان های تاریخی بر روایت های تاریخی در شاهنامه: یک داستان بیژن و منیژه

این مقاله به بررسی تاثیر مکان های تاریخی و اسطوره ای در روایت های شاهنامه فردوسی، با تمرکز بر داستان بیژن و منیژه، پرداخته است. هدف این پژوهش تحلیل چگونگی استفاده فردوسی از مکان ها برای شکل دهی به ساختار درام و توسعه شخصیت ها در این داستان خاص است. از طریق تحلیل روایی و نمادین مکان ها، مقاله نشان می دهد که دژ منیژه، کوه ها و جنگل ها نه تنها به عنوان بستر رویدادهای داستانی عمل می کنند، بلکه به شیوه ای نمادین معنای عمیقی از عشق، فاصله و چالش های انسانی را منتقل می کنند. این تحقیق همچنین به تطابق میان مکان های شاهنامه و تاریخ ایران باستان پرداخته و نشان می دهد که فردوسی با استفاده از این مکان ها به بازنمایی هویت فرهنگی و تاریخی ایران پرداخته است. نتایج این مقاله نشان می دهد که مکان ها در شاهنامه، عالوه بر جنبه های جغرافیایی و اسطوره ای، به ابزاری برای تاثیرگذاری بر ساختار روایی، پیام های اخلاقی و مفاهیم انسانی تبدیل شده اند. این پژوهش به درک بهتری از کاربرد مکان در شاهنامه و نقش آن در شکل دهی به روایت های حماسی و تاریخی کمک می کند.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، روایت های تاریخی ، بیژن و منیژه