آمایش و بازتوزیع فضایی مراکز گردش گری و انتظامی جهت کاهش جرائم در نوار ساحلی استان مازندران

زمینه و هدف: فرماندی انتظامی می­تواند با افزایش احساس امنیت در مناطق گردش گری باعث توسعه صنعت گردش گری شود. هدف پژوهش حاضر، آمایش و بازتوزیع فضایی مراکز گردش گری و مراکز انتظامی به منظور تسهیل و بهینه سازی مدیریت انتظامی و کاهش جرائم در سواحل استان مازندران است. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش ۸۲۲۳۵ فقره جرائم بوده است که در نیمه اول سال ۱۴۰۲ در نوار ساحلی استان مازندران رخ داده است. دو جامعه آماری دیگر پژوهش نیز وضع موجود مراکز گردش گری و مراکز انتظامی در نوار ساحلی استان مازندران است. در ابتدا با استفاده از روش تراکم کرنل در نرم­افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی کانون­های جرائم در نوار ساحلی استان مازندران مشخص شده است. سپس لایه­های فاصله از مراکز گردش گری و فاصله از مراکز انتظامی با استفاده از روش Euclidean Distance در نرم­افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی تهیه شده است. در ادامه با روش Fuzzy Membership لایه­های مورد مطالعه استاندارد شده­اند و در نهایت با روش Fuzzy Overlay هم پوشانی شده­اند. یافته ها و نتایج: مطابق نتایج، کانون­های اصلی جرائم در شهرهای ساحلی غرب استان مازندران واقع شده است. مطابق طرح آمایش و بازتوزیع فضایی، ۳۹/۲۴ درصد از مساحت کل نوار ساحلی استان مازندران برای استقرار مراکز گردش گری جدید و توسعه مراکز گردش گری فعلی و ۳۴/۲۵ درصد برای استقرار مراکز انتظامی جدید بسیار مناسب هستند. ایجاد پلیس گردش گری به ­عنوان یک اقدام موثر در کاهش میزان جرائم و تقویت امنیت گردش گران در نوار ساحلی استان مازندران به عنوان پیشنهاد اصلی پژوهش حاضر ارائه می­شود.

کلیدواژه ها:

آمایش و بازتوزیع فضایی ، جرائم ، مراکز گردش گری ، مراکز انتظامی ، نوار ساحلی استان مازندران