تاثیر ارزشیابی بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان و مدرسان آموزشی

علوم تربیتی شاخه ای از علوم انسانی است که به موضوع آموزش و پرورش انسان می پردازد و وجوه بی پایان آن از جمله یادگیری رشد به کارگیری و تقویت نیروهای فکری و بدنی و غیره را مورد بررسی قرار میدهد. هدف از دایر کردن نهاد آموزش عمومی اجتماعی کردن فرد و سازگار نمودن او با جامعه و انتقال میراث فرهنگی جامعه محلی بوده است. در دوران صفویه فرایند تعلیم و تربیت تحت الشعاع عقاید مذهبی که در آن عصر نیرومندترین عامل وحدت و یگانگی فرهنگ بود قرار گرفت. یکی از علل بی حاصلی فعالیتهای اصلاحی در زمینه آموزش و پرورش آن است که هرگاه اهداف آموزش و پرورش تغییر کرد، سازمان و تشکیلات تازه ای برای تحقق بخشیدن به آرمانها و ارزشهای جدید در حوزه ی نیاز جامعه به وجود نیامد به علت ضعف فرهنگ برنامه ریزی تحولاتی در خور نیاز در زمینه روشها و محتوای آموزش و پرورش و تامین معلمان و کارکنان شایسته ای که بتوانند با ابزار و تجهیزات لازم نقش کلیدی در تحقق برنامه های اصلاحی آموزش و پرورش ایفا نمایند صورت نگرفته است. ارزشیابی در آموزش و پرورش فرایندی است که دستیابی به اطلاعات دقیق و قابل اعتماد درباره میزان یادگیری فراگیران و ارزیابی عملکرد مدرسان و ارزیابی کیفیت برنامه های آموزشی است. ارزشیابی در آموزش و پرورش میتواند به مدرسان و مدیران مدارس کمک کند تا عملکرد فراگیران را درک و نیازهای آموزشی آنها را شناسایی کنند و از طرفی نقاط قوت و ضعف خود را بشناسند و برای بهبود عملکرد خود اقدامات لازم را انجام دهند. ارزشیابی همچنین به والدین امکان میدهد تا درکی دقیقتر از پیشرفت تحصیلی فرزندان خود داشته باشند و با مدرسان در ارتباط باشند. بررسی تحولات آموزش و پرورش در ایران نشان میدهد که به علت نبود فرایند ارزیابی از نتایج و پیشرفت هر یک از مراحل اجرایی برنامه های اصلاحی و سرانجام فقدان ضمانتهای اجرایی قانونی و مالی دست اندرکار این امر تعلیم و تربیت ناگزیر به دوباره کاری در امر اصلاحات شده اند که هم اکنون این فقدانها و کم و کاستها در نظام آموزش و پرورش و حتی دانشگاهها و موسسات آموزش عالی هم دیده می شود.