تاثیر روشهای خلاقیت در آموزش و یادگیری دانش آموزان

خلاقیت عبارت از قدرت استدلال، درک سریع مفاهیم و حافظه قوی در دانش آموز خلاق است. شاگردان خلاق لزوما در آزمونهای هوشی نمره چندان فوق العاده ای کسب نمیکنند اما در آزمونهای مربوط به سنجش مهارت های تفکر واگرا نمره بالایی به دست می آورند. بنابراین فقط اشخاص تیزهوش نیستند که می توانند خلاق باشند بلکه با هوش متوسط هم میتوان خلاق بود و کمبود خلاقیت را فقط به افرادی که عقب ماندگی ذهنی دارند میتوان نسبت داد. نتایج تحقیقات تورنس راجع به رابطه هوش و خلاقیت نشان دهنده این است که معدل بهره هوشی دانش آموز خلاق بین ۹۷ تا ۱۲۶ است و در نتیجه بین شاگردان باهوش و خلاق تفاوت معنی داری در پیشرفت تحصیلی وجود ندارد. دانش آموزانی که خلاقند راه حلهای هوشمندانه برای مسائل ارائه می دهند. آنها در باز خورد و نگرشهای خود مستقل و بی تعصباند و ترجیح میدهند که در شرایطی باز و نامحدود از نظر یادگیری فعالیت کنند تا دیدگاههای خود را مطرح کنند. این کودکان به فعالیتهای اجتماعی علاقه دارند. دختران خلاق علاقه دارند که بیشتر با پدر خود همسانی داشته باشند. دانش آموزان خلاق از خوانندگان کتاب و مجله به شمار میآیند و از مهمترین قصایص آنها احساس بی شباهت بودن به دیگران است. آنها در فعالیتهای گروهی غالبا نقش رهبر را به عهده میگیرند و برای مشورت بیشتر به دوستان مراجعه میکنند تا والدین آنها دارای تخیلی قوی اند حتی در کودکی دوست خیالی داشته اند. از جمله خصوصیات دیگر آنها رویاهای با شکوه و وحشت انگیز است که نشان از ناایمنی عمیقی است که در زیر ظاهر مطمئن شان پنهان است. شاگردان خلاق آشوبگر و بی انضباط لقب گرفته اند. سوالات آنها عجیب و نامعقول جلوه میکند و باعث تهدید معلم میشود. از نظر اجتماعی کنزل و جکسون معتقدند که یکی از خصوصیات مهمی که کودک دارای خلاقیت سطح بالا را از کودک دارای بهره ی هوشی سطح بالا متمایز میکند توانایی با گرایش فرد خلاق به خطر کردن است

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، استدلال ، آموزش