تعامل معماری پایدارو انرژی های نو جهت بهینه سازی مصزف انرژی در ساختمان

ساختمان ها یکی از مهمترین بخش های اقتصادی کروش روده و طیف گسترده ای از سایر صنایع را برای فعالیت های خویش به همراه دارد. اصلاح الگوی ساخت و ساز، بهره برداری و بازیافت مصالح از دغدغه های مهم کشورها برای توسعه پایدار است. معماری پایدار یک روش در طراحی است و به تقلیل مصرف منابع تجدید ناپذیر و بهینه سازی مصرف انرژی می پردازد، بگونه ای که استفاده هوشمندانه از منابع با درنظرگرفتن کیفیت زندگی نسلهای آینده، از مهمترین اهداف آن می باشد. در سالهای اخیر به دلایل گوناگن، لزوم صرفه جویی انرژی و بهینه سازی میزان مصرف آن در ساختمان، به عنوان یک ضرورت اجتناب ناپذیر نمایان شده است و با توجه به افزایش روند مصرف سوخت های فسیلی، محدودیت و غیرقابل تجدید بودن آنها و همچنین پیامدهای سوء زیست محیطی و بهداشتی ناشی از مصرف این منابع، سمت و سوی بسیاری از تحقیقات جهانی به مهار بحران انرژی جلب شده است. از این روی اکثر پژوهشگران می کوشند تا با جایگزینی انرژی های تجدید پذیر و با جرای اصول پایداری محیطی، از آلودگی محیط زیست بکاهند. در واقع معماری می تواند با استفاده ی هوشمندانه انر انرژی های پاک پایدار، کیفیت زندگی را ارتقاء داده و در تقلیل مصرف منابع تجدیدناپذیر و بهینه سازی مصرف انرژی های تجدیدپذیر مؤثر باشد. با این توصیف در مقاله حاضر هدف معرفی انرژی های نو و استفاده از آنها در معماری به منظور دستیابی به پایداری، کاهش آلودگی های زیست محیطی و بهینه سازی مصرف انرژی می باشد. همچنین استفاده از انرژی های تجدیدپذیر علاوه بر تولید و عرضه ی انرژی بیش از میزان تقاضای جهانی، می تواند انرژی را با هزینه ی بسیار کمتری در اختیار بشر قرار دهد و استفاده از این نوع انرژی ها در معامری می تواند بناها را به ساختمان هایی با کیفیت بالا و کم مصرف از نظر انرژی تبدیل کند که آسایش فیزیولوژیکی و روانی برای انسان فراهم می سازد. به این ترتیب با ترکیب فن و معماری و شکل گیری معماری بر اساس مقتضیات انرژی، می توان به سوی طراحی پایدار گام برداشت و معماری ای پدید آورد که هماهنگ با محیط و همخوان با پتانسیل های طبیعی است.