خودواسازی تقابل دوگانه حافظ/ زاهد در غزلیات حافظ، خوانشی دریدایی

این مقاله از دیدگاه «واسازی» دریدایی به بررسی «خودواسازی» تقابل دوگانه حافظ/ زاهد در غزلیات حافظ می پردازد. به همین منظور، پس از اشاره کوتاهی به رویکرد «واسازی»، که چارچوب نظری ناظر بر این نوشتار است با طرح «تقابلهای دوگانه» افلاطونی، دیدگاه کلی دریدا در خصوص واسازی تقابلهای دوگانه از نظر گذرانده می شود و به دلیل سرشت عمدتا زبانشناختی این نوشتار بر خوانش دریدا از تقابل سوسوری دال/ مدلول به عنوان نمونه ای شاخص از تقابلهای دوگانه تاکید می شود؛ آن گاه پس از اشاره به پیشینه تحقیق با طرح تقابل دوگانه حافظ/ زاهد در غزلیات حافظ از زاویه خوانشی دریدایی نشان داده شده است که این تقابل، ناپایدار است و شعر این شاعر عرصه «خودواسازی» تقابلهای افلاطونی است.

کلیدواژه ها:

deconstruction ، Binary oppositions ، Paradoxical logic ، Supplement ، Saussurean linguistics ، Signifier/signified ، Difference ، Threshold ، trace ، غزل حافظ ، واسازی ، تقابلهای دوگانه ، منطق پارادوکسی ، مکمل ، زبانشناسی سوسور