تغییر اجتماعی کالبدی بافت تاریخی شهرهای ایران، با تاکید بر رویکرد اصالت بخشی؛ راهی به سوی ایجاد محلات پایدار

شهربه عنوان مفهومی پیچیده عرصه ای اجتماعی است که انسانها آن را درجهت رفع نیازهای خودودستیابی به رفاه و مناسبات اجتماعی برپاداشته اند گسترش بی رویه شهرها و رشدفزاینده شهرنشینی موجب بروز مشکلاتی درابعاد مختلف شهرها شده اهست درکشور ما نیز با پیشرفت تکنولوژی و رشدافقی شهرها شهروندان با سطح درامد بالاتر به حومه ها سرازیر شده اند دراین حال بافت قدیم بسیاری ازشهرهای ما که زمانی مملو ازسرزندگی و حیات شهی بوده است مهجور مانده حیات و رونق خود را ازدست داده و ازچرخه توسعه شهر به دورمانده است بدین سبب این بافت ها هم اکنوندچار فرسودگی دربعد عملکردی و کالبدی هستند درعین حال حومه ها نیز به دلیل شکل گیری نواحی بی مکان چندان موفق نبودند به منظور جلوگیری ازکاهش اهمیت بافت های تاریخی واجدارزش اجرای برنامه های مرمت شهری درقالب الگوهای مختلف مورد توجه قرارگرفته است اما این برنامه ها بدون درنظر گرفتن ابعاد اجتماعی به نتایج مطلوب نخواهند رسید و حتی ممکن است تبعات سویی نیز درپی داشته باشند. یکی ازراه های موفق رویکردجابجایی جمعیت است که درنهایت منجربه ارتقای کیفیت محیط و سکونت اقشارمرفه میگردد که ازآن به عنوان رویکرد اصالت بخشی یادمیگردد به نظر می رسد که مداخلات درمحلات تاریخی با رویکرد اصالت بخشی با تاکید برامنیت محلات منجربه دستیابی به معیارهای پایداری آنها می شود کهدرنهایت منجر به ارتقای کیفیت زندگی دراین محلات میگردد.

کلیدواژه ها:

اصالت بخشی ، پایداری محلات ، بافت تاریخی ، پایداری اجتماعی