اثربخشی رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر واحد پردازهای بر تشویش ، پریشانی ذهنی و کیفیت خواب مادران دارای فرزند معلول جسمی - حرکتی

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر واحد پردازهای بر تشویش ، پریشانی ذهنی و کیفیت خواب مادران دارای فرزند معلول جسمی - حرکتی انجام شد. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای فرزند معلول جسمی - حرکتی مشغول به تحصیل در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ در مدارس استثنایی ناحیه یک شهر مشهد بود که ۳۶ نفر (با احتمال ریزش) با توجه به ملاکهای ورود به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای گروه آزمایش جلسات رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر واحد پردازهای ۱۲ جلسه ، هر جلسه ۶۰ دقیقه برگذار شد و افراد گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه های کیفیت خواب پترزبورگ (۱۹۸۹)، تشویش پن استت زینبارگ و بارلو (۱۹۹۰) و پرسشنامه پریشانی ذهنی نولن هوکسما و مارو (۱۹۹۱) استفاده شد که قبل و بعد از مداخله توسط افراد هر دو گروه تکمیل شد. دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۶ و تحلیل کوواریانس در سطح معنی داری ۰۵/۰P< تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش حاکی از آن بود که رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر واحد پردازهای بر تشویش و پریشانی ذهنی مادران دارای فرزند معلول جسمی - حرکتی موثر است (۰۵/۰(P< و بر کیفیت خواب تاثیر ندارد (۰۵/۰.(P> بنابراین می توان برای بهبود تشویش و پریشانی ذهنی مادران دارای فرزند معلول جسمی - حرکتی از رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر واحد پردازهای بهره برد.

کلیدواژه ها:

رفتاردرمانی شناختی ، واحد پردازهای ، تشویش ، پریشانی ذهنی ، کیفیت خواب ، معلول جسمی -حرکتی