بررسی رابطه بین کیفیت زندگی و انعطافپذیری روانشناختی با نقش میانجی خود شفقت ورزی در میان بیماران قلبی

داشتن توجه به بیماران و کمک به درمان آنها یکی از مهمترین وظایف ، چه از نظر انسانی و چه به لحاظ تلاش برای بهبود بیماری آنها می باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه بین کیفیت زندگ ی و انعطافپذیری روانشناختی با نقش میانجی خود شفقت ورزی در میان بیماران قلبی می باشد. جامعه آماری این پژوهش از میان بیماران قلبی بود و تعداد ۳۸۰ نفر به صورت در دسترس انتخاب شد. آزمودنی های پژوهش به وسیله پرسش نامه کیفیت زندگ ی (IRQOL) سازمان بهداشت جهانی (۲۰۰۱)؛ پرسش نامه انعطافپذیری روانشناختی کاشدن و همکاران ( ۲۰۲۰) و پرسش نامه خود شفقت ورزی نف (۲۰۰۳) مورد سنجش و ارزیابی قرار داده شدند. نتایج کسب شده از تجزیه وتحلیل آماری نشان دهنده آن بود، بین انعطافپذیری روانشناختی و خود شفقت ورزی رابطه مستقیم ۶۸/۰ در سطح معناداری ( ۰۵/۰ (p<؛ بین خود شفقت ورزی و کیفیت زندگی رابطه مستقیم ۷۴/۰در سطح معناداری (۰۵/۰ (p< و بین انعطافپذیری روانشناختی و کیفیت زندگی رابطه مستقیم ۵۱/۰ در سطح معناداری (۰۵/۰ (p< برقرار می باشد. نتایج این پژوهش بیانگر آن بود بین انعطافپذیری روانشناختی بیماران قلبی با کیفیت زندگی آنها با نقش واسطه ای خود شفقت ورزی ارتبط معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، انعطافپذیری روانشناختی ، خود شفقت ورزی ، بیماران قلبی