تدوین شاخص های موثر بر بازآفرینی شهری با تاکید بر دارایی های اجتماع محلی در جهت ارتقاء زیست پذیری بافت های ناکارآمد

امروزه با رشد روزافزون شهرنشینی ، مشکلات شهری بیش از هر زمان دیگری دامن گیرشهرها شده است . مسائلی چون فقر، بدمسکنی ، آلودگی های محیطی ، شکاف عمیق بین اقشار فقیر و غنی ،گسترش آسیب های اجتماعی نمونه های مشخصی از این مشکلات هستند که با تاثیرگذاری بر تمامی جنبه های شهرنشینی ، روابط منطقی زندگی شهری را نابسامان نموده و به وضوح تنزل کیفیت زندگی در شهرها را به دنبال داشته اند. بافت های ناکارامد از مهم ترین پهنه های شهری هستند که به طورجدی با این چالش ها مواجه اند؛ در این راستا به منظور ارتقاء کیفیت این مناطق رویکردهای متعددی ارایه شده، که برآیند سیر تکاملی آنها بازآفرینی بودهاست . بررسی اقدامات صورت گرفته در راستای بازآفرینی شهری در ایران، نشان می دهد که اغلب این روش ها و رویکردهای سنتی که در مواجهه با بافت های ناکارامد شهری و در جهت برون رفت از مشکلات آنها ارائه شده اند، در عمل نه تنها موفق و موثر نبودهاند، بلکه در بسیاری از موارد بر سرعت تنزل کیفیت زندگی در این پهنه ها افزوده است . از این روی ، معضلات و چالش های ناشی از بافت های ناکارآمد و عقب افتادن از جریان توسعه توسعه شهری در این بافت ها، و تبدیل شدن آنها به کانون مشکلات و نارسایی ها با داشتن ظرفیت ها و قابلیت های نهفته ، اساس شکل گیری مسئله این تحقیق شد.این پژوهش ، با توجه به اصول بازآفرینی اجتماع محور در بافت های ناکارآمدشهری با در نظر گرفتن رویکرد دارایی مبنا در مقابل رویکرد نیاز مبنا در جهت ارتقاء زیست پذیری این بافت ها و ارائه ی الگویی برای پایداری آن متمرکز شده است ؛ در این راستا این پژوهش با بهره جستن از روش تحلیلی توصیفی سعی دارد تا با تلفیق توسعه پایدار، برنامه ریزی مشارکتی ، بازآفرینی اجتماع محور و رویکرد نیاز مبنا، که از مفاهیم کلیدی پژوهش به شمار می روند، چارچوبی برای بازآفرینی اجتماع محور بافت های ناکارآمد در جهت ارتقای زیست پذیری ارائه دهد. چارچوبی که متغیرهای اثرگذار بر بازآفرینی اجتماع محور با رویکرد دارایی مبنا و روابط بین آنها را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، اجتماع محلی ، رویکرد دارایی مبنا ، زیست پذیری