تاثیر کیتوزان بهینه شده با پلی ونیل پیرولیدون (PVP) و تیدیازورون (TDZ) بر ممانت از تولید فنل و میزان پرآوری در جداکشتهای گردو

گردو به عنوان یکی از محصولات مهم اقتصادی و با ارزش غذایی بالا محسوب می شود. روشهای ازدیاد غیرجنسی گردو به علت وجود مواد فنلی که موجب کاهش تقسیم سلولی میشود، نتوانسته است به تولید انبوه دانهال های گردو منجرشود. بافتهای گردو غنی از ترکیبات فنلی می باشند که پس از جداشدن از پایه مادری به عنوان ریزنمونه، به رنگ تیره درآمده و ضمن انتشار به محیط کشت، ریزنمونه و استقرار آن را به شدت تحت تاثیر قرار می دهند. کیتوزان به عنوان یک پلیمر زیستی و طبیعی امروزه در کشت بافت گیاهان به صورت گسترده استفاده میشود. مطالعه حاضر باهدف برطرف کردن مشکل مذکور در گردو در شرایط کشت درون شیشه ای انجام شد. آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی با شش تکرار به ازای هر تیمار اجرا شد. تیمارهای موردنظر در این پژوهش شامل تیمار شاهد (محیط کشت موراشیگ و اسکوگ)، تیدیازرون با غلظت ۰/۴ میلی گرم در لیتر، پلی وینیل پیرولیدین با غلظت ۰/۳ گرم در یک لیتر، کیتوزان با غلظت ۰/۱ میلی گرم در لیتر، ترکیب TDZ ، PVP و کیتوزان (با غلظتهای استفاده شده در تیمارهای قبلی) و در نهایت نانوکامپوزیت کیتوزان بهینه شده با PVP و TDZ در دو سطح ۰/۱ و ۰/۰۵ میلی گرم در لیتر بود. ترکیب نانو کیتوزان در هر دو سطح، زنده مانی مریستم را به طور معنی داری افزایش داد (p<۰.۰۵). میزان باززایی، به عنوان شاخص رشد رویشی در تیمار نانو کیتوزان ۱۰% از دیگر تیمارها بیشتر بود. همچنین پرآوری شاخساره، در تیمار ذکر شده افزایش معنی داری (p<۰.۰۵) نسبت به سایر تیمارها داشت.

کلیدواژه ها:

ازدیاد ، باززایی ، نانوکامپوزیت ، زنده مانی