بررسی رفتار خوردگی آلیاژهای Ti6Al4V و Ti6Al7Nb در محلول های فیزیولوژیک بدن در شرایط مختلف

امروزه از آلیاژهـای تیتـانیوم بـه علـت داشـتن خـواص مکـانیکی مطلـوب و بـه ویـژه از آلیـاژ هـای Ti6Al4V و Ti6Al7Nb به علت دارا بودن مقاومت به خوردگی بالا و زیـست سـازگاری عـالی بـا خـون در مقایـسه بـا سـایر آلیاژها به عنوان مادۀ کاشتنی در بدن استفاده می شـود . در ایـن تحقیـق رفتـار خـوردگی آلیاژهـای Ti6Al4V و Ti6Al7Nb در محلول های فیزیولوژیک SBF و Ringer در دمـایpH و 37 ° Cهـای9 و 7/4 ،5 بـا اسـتفاده از روش پلاریزاسیون مورد بررسی قرار گرفت . مشخص شد که خوردگی آلیاژهای فوق در محلول رینگـر بـ ه دلیـل داشتن غلظت یون کلر بالاتر از محلول SBF ، بیشتر می باشد . همچنین افزایش pH در هـر دو محلـول و در هـر دو آلیاژ منجر به کاهش مقاومت به خوردگی خواهد شد . از آلبومین جهت بررسی تأثیر افزودن پروتئین بـه SBF در میزان خوردگی استفاده شد . نتایج نشان داد که افزودن پروتئین آلبومین منجر به کاهش مقاومت به خـوردگی هـر دو آلیاژ شد ولی در pH های مختلف، تأثیرات متفاوتی در سختی دو آلیاژ نشان داد . در بررسی های ریزسـاختاری با میکروسکوپ الکترونی مشاهده شد که فاز β در هر دو آلیاژ ب ه عنوان مکان مرج ح بـرای جوانـه زنـی حفـره هـا عمل کرده و همچنین تعداد و اندازۀ حفرات در محلول رینگر بیشتر از SBF بود .

کلیدواژه ها:

آلیاژ تیتانیوم ، خوردگی ، محلول فیزیولوژیک ، پروتئین آلبومین