اثربخشی «درمان راه حل محور» بر اضطراب و اعتیاد به تلفن همراه در دانش آموزان پسر

مقدمه: اجرای درمان های روانشناختی جهت کاهش اضطراب و اعتیاد به تلفن همراه از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی “درمان راه حل محور” بر اضطراب و اعتیاد به تلفن همراه در دانش آموزان پسر بود.  روش کار: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری ۲ ماه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر بروجرد در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود. از میان آن ها ۳۰ تن به روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده با استفاده از قرعه کشی در ۲ گروه مداخله (۱۵ تن) و کنترل (۱۵ تن) جایگزین شدند.  ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی، "پرسشنامه اعتیاد به تلفن همراه" (Mobile Phone Addiction Questionnaire) و "مقیاس بازبینی شده اضطراب آشکار کودکان" (Revised Children's Manifest Anxiety Scale) بود. روایی محتوای ابزارها به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. پس از اجرای ۸ جلسه "درمان راه حل محور" برای گروه مداخله، داده ها در  نرم افزار اس پی اس اس نسخه ۲۲ تحلیل شد. یافته ها: "درمان راه حل محور" در طول زمان بر کاهش اضطراب (۰۱/۰=P، ۸۶/۹۹=F) و اعتیاد به تلفن همراه (۰۱/۰=P، ۱۳/۲۱۶=F) در دانش آموزان پسر موثر بوده است.  نتیجه گیری: "درمان راه حل محور” در کاهش اضطراب و اعتیاد به تلفن همراه در دانش آموزان پسر موثر بود. پیشنهاد می شود که جهت کاهش اضطراب و و اعتیاد به تلفن همراه، دوره های "درمان راه حل محور” برای دانش آموزان پسر برگزار شود.

کلیدواژه ها:

Solution Focused Therapy ، Anxiety ، Mobile Phone Addiction ، Male Students. ، درمان را حل محور ، اضطراب ، اعتیاد به تلفن همراه ، دانش آموزان پسر.