بررسی فرصت ها و چالش های استفاده از بازی در برنامه های درسی ابتدایی

بازی، به عنوان یک فعالیت ذاتی در دوران کودکی، نقش بسزایی در رشد همه جانبه کودکان ایفا می کند. با توجه به این نقش اساسی، استفاده از بازی به عنوان ابزاری برای یادگیری در محیط های آموزشی، به ویژه در دوره ابتدایی، مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. بازی، فراتر از یک فعالیت تفریحی، یک ابزار قدرتمند آموزشی است که می تواند به بهبود کیفیت یادگیری و افزایش انگیزه دانش آموزان کمک شایانی کند. با این حال، استفاده از بازی در آموزش با چالش هایی همچون کمبود منابع آموزشی مناسب، مقاومت برخی معلمان، محدودیت زمانی و نبود تجهیزات کافی مواجه است. بازی، به عنوان یک روش یادگیری فعال، دانش آموزان را به طور مستقیم درگیر فرآیند یادگیری می کند و به آن ها فرصت می دهد تا مفاهیم را به صورت تجربی کشف کنند. این روش، علاوه بر افزایش انگیزه و مشارکت دانش آموزان، به تقویت مهارت های شناختی مانند حل مسئله، تفکر انتقادی، خلاقیت و حافظه کمک می کند. همچنین، بازی های گروهی به دانش آموزان کمک می کنند تا مهارت های اجتماعی خود را بهبود بخشند و در تعامل با همسالان خود قرار گیرند. این مقاله، با تمرکز بر دوره ابتدایی، به بررسی مزایا و چالش های استفاده از بازی در فرآیند آموزش می پردازد. هدف اصلی این پژوهش، شناسایی عوامل موثر بر موفقیت آمیز بودن استفاده از بازی در آموزش و ارائه راهکارهایی برای رفع چالش های موجود است. در این پژوهش، ضمن بررسی ادبیات مرتبط با موضوع، به اهمیت و ضرورت استفاده از بازی در آموزش اشاره شده و سپس چالش های موجود در این زمینه مورد تحلیل قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

بازی ، آموزش ابتدایی ، مهارت های اجتماعی ، برنامه درسی ، آموزگار