کاربردهای موضعی فرآوردههای حاوی عسل

سوابق تاریخی استفاده موضعی از عسل به اولین تمدنها برمی گردد و نشان می دهد که این ماده طبیعی اغلب به عنوان حامل یا عامل اتصال اجزای فرمولاسیون فرآوردههای موضعی و همچنین برای خواص درمانی آن مورد استفاده قرار می گرفت .خواص ضد میکروبی در کاربردهای پوستی به دلیل انتشار آنزیمی H۲O۲ یا وجود اجزای فعال مانند متیل گلیوکسال در عسل های طبی (مانند مانوکا) مرتبط می باشد. عسل به ویژه به عنوان پانسمان برای زخم ها و سوختگی ها مناسب است و همچنین در درمانهای پیتریازیس ، کچلی ، سبوره، شوره سر، درماتیت پوشک ، پسوریازیس ، هموروئید و شقاق مقعدی مورد استفاده قرار می گیرد.عسل در فرمولاسیونهای آرایشی ، اثرات نرم کننده، مرطوب کننده، تسکین دهنده و حالت دهنده مو دارد، پوست را جوان نگه می دارد و تشکیل چین و چروک را به تاخیر می اندازد، pH را تنظیم می کند و از عفونت های پاتوژن جلوگیری می کند. محصولات آرایشی مبتنی بر عسل شامل پمادهای لب ، شیرهای پاککننده، کرمهای آبرسان، بعد از آفتاب، لوسیونهای تقویتی ، شامپوها و نرم کنندهها می باشد. مقادیر استفاده شده در این فرمولاسیونها بین ۱ تا ۱۰ درصد است ، اما غلظت آن می تواند تا ۷۰ درصد (با مخلوط کردن با روغن ، ژل، امولسیفایرها یا پلیمرها) برسد.از عسل های با رطوبت متوسط ، خشک شده و اصلاح شده شیمیایی نیز استفاده می شود. مکانیسم های اثر روی سلولهای پوست بسیار به منابع گیاهی تولید عسل بستگی دارد و شامل فعالیت آنتی اکسیدانی ، القای سیتوکین ها و بیان متالوپروتئیناز ماتریکس ، و همچنین انتقال اپیتلیال-مزانشیمی در اپیدرم زخمی می باشد. پژوهش های آینده در زمینه ویژگی های شیمیایی و دارویی عسل ، راه را برای رویکردهای درمانی جدید باز می کند و ارزش بازار قابل توجهی را برای محصولات دارویی و آرایشی به همراه خواهد داشت .

کلیدواژه ها:

زنبور ، عسل ، مرطوب کننده.