تحلیل میزان توسعه مراکز فعالیتی در امتداد خطوط مترو با رویکرد منطق فازی (نمونه موردی: تهران)

مراکز فعالیتی مناطقی از توسعه قوی یک فعالیت خاص نظیر سکونت، اشتغال یا خدمات هستند، که شناسایی این مراکز و درک تغییرات ساختاری آنها می تواند به عنوان ابزاری برای مدیریت و کنترل فرصت های توسعه پیرامون ایستگاه های مترو مفید واقع شود. لذا در این زمینه جهت تاکید بر شناسایی فرصت های توسعه، تحلیل تاثیرات مترو بر جابه جایی مراکز فعالیتی و نحوه چیدمان کاربری اراضی در راستای ارائه راهبردهای توسعه پیرامون شبکه مترو به عنوان مهمترین هدف این مطالعه مورد توجه مواقع گردیده است. بر این اساس اصلی ترین سوال مطرح در زمینه هدف مذکور این است که، بهره برداری و توسعه سیستم حمل و نقل ریلی چگونه بر جابه جایی مراکز فعالیتی و الگوی چیدمان کاربری اراضی در پیرامون شبکه مترو گذاشته است؟ پژوهش حاضر به دنبال پاسخگویی به این سوال، نظریه منطق فازی را به عنوان رویکرد پژ<هشی جهت پیشبرد فرایند تحلیل استفاده نموده است. در این راستا محدوده هایی به شعاع 400 متر پیرامون 11 ایستگاه مترو انتخاب گردیده و برای جمع آوری داده های پژوهشی مورد نیاز از مطالعه اسنادی و تکنیک های پرسشنامه و مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان خواهد داد که با بهره برداری از شبکه مترو در دو دهه اخیر، فعالیت سکونت به سمت مناطق حومه ای و میانی جذب گردیده و در مقابل در مناطق ایستگاهی در حال توسعه و تبدیل به مراکز جدید شهری، به علت افزایش مزایای نسبی حاصل از دسترسی به مترو در کنار ارزش افزوده این مناطق، کاهش سطوح کاربری مسکونی به نفع افزایش سطوح فعالیت های خدماتی و اشتغال جبران گردیده است.

کلیدواژه ها:

توسعه شهری ، حمل و نقل ، مترو ، نظریه منطق فازی ، تهران