واکاوی و تحلیل کاستی های آمایش سرزمین در سازمان فضایی ایران

آمایش سرزمین بازتاب سرزمینی توسعه بلندمدت کشور است. تفکر و نگرش آمایشی به ما کمک می کند تا بتوانیم از وسعت و پهنای سرزمین در راستای توسعه بلندمدت سرزمینی بهره برداری کنیم. لذا هدف پژوهش حاضر واکاوی و تحلیل کاستی های آمایش سرزمین در سازمان فضایی ایران می باشد. که جهت تحقق آن از مطالعات و پژوهش های اسنادی بهره گرفته شده است. نتایج حاصل از مطالعات مرتبط با کاستی های آمایش سرزمین مبین آن است که مهم ترین آسیب ها در زمینه های ضرورت به کارگیری دستگاه معرفتی عقلانیت کثرت گرا انتقادی، ضعف در حوزه های جایگاه قانونی، مدیریتی، ساختاری، محتوایی؛ تخصصی شدن عملکرد اقتصادی بر اساس قابلیت ها و مزیت های نسبی مناطق، یکپارچگی ملی و پرهیز از گسترش همه نوع فعالیت ها در یک قلمرو جغرافیایی، معرفی آمایش سرزمین به عنوان یک فرایند و برنامه، نه یک فرآورده و طرح، بی توجهی به همه ابعاد آمایش سرزمین به یک اندازه، نیازمند به اراده مدیریتی و تمهیدات نهادی مفصل، فشارهای سیاسی برای اجرای طرح ها و پروژه های فاقد توجیه اقتصادی و فنی و فقدان مدل مناسب، بی توجهی به مسئله جمعیت و مهاجرت، فقدان طرح یکپارچه و نظام مند، ساختار تک ساخت سیاسی، تقسیم بندی نامناسب سیاسی اداری، نبود تعریف مناسب از منطقه در کشور، عدم انطباق تقسیمات فعلی ایران بر نواحی جغرافیایی (طبیعی و انسانی)، فراهم شدن زمینه استفاده و بهره وری منابع و بازدهی اقتصادی کشور و نهایتا عقیم ماندن طرح های مطالعاتی یا تدوین قوانین و مقررات صورت گرفته، بوده است.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، ابعاد بخشی ، قلمرویی و سازمانی ، سازمان فضایی