نگرش دانش آموزان دبیرستانی پسر نسبت به درس تربیت بدنی، ترجیحات و میزانفعالیت ورزشی آنها در اوقات فراغت

ورزش یکی از مولفه های مهم حفظ سلامت در افراد جامعه است. به همین جهت آموزش تربیت بدنی در مدارس می تواند برای هر کشوری بسیار مهم و حیاتی باشد. در این زمینه، نگرش کودکان به درس تربیت بدنی به عنوان یک عامل کلیدی در نظر گرفته می شود. هدف این مطالعه بررسی نگرش دانش آموزان دبیرستانی پسر نسبت به تربیت بدنی، ترجیحات و میزان فعالیت ورزشی آنها در کلانشهر تهران در سال ۳-۱۴۰۲ بود. این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی است که در زمستان ۱۴۰۲ و بهار ۱۴۰۳ در سطح مدارس دولتی کلان شهر تهران انجام شده است. طی این پژوهش، ۱۱۳۴ دانش آموز دبیرستانی در یک بازه زمانی ۴ ماهه از طریق نمونه گیری تصادفی طبقه ای و تکمیل پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دادند ۷۴/۲۸درصد دانش آموزان دارای نگرش بسیار مثبت، ۸۹/۳۵ درصد دارای نگرش مثبت، ۶۳/۲۳ درصد دارای نگرش خنثی، ۹۹/۸ درصد دارای نگرش منفی و ۷۳/۲ درصد نیز دارای نگرش بسیار منفی به زنگ ورزش و تربیت بدنی در مدرسه بودند. سه هدف اصلی دانش آموزان از انجام ورزش و فعالیت بدنی( چه در مدرسه و چه در خارج از مدرسه) به ترتیب شامل شادی و سرگرمی، حفظ سلامتی و تناسب اندام بود. مهمترین موانع اصلی ورزش نیز برحسب نظر دانش آموزان شامل هزینه بر بودن ورزش مورد علاقه،کمبود وقت و نبود امکانات و مربی بود. ۱۳/۱۹ درصد دانش آموزان کمتر از ۳۰ دقیقه در هفته ورزش و فعالیت بدنی داشتند و ۳۴/۴۴ درصد از دانش آموزان حدود ۹۰ دقیقه یا کمتر در هفته فعالیت بدنی داشته و تنها ۳۴/۱۳ درصد به طور منظم در هفته به ورزش می پردازند. نتایج نشان داد که فعالیت بدنی دانش آموزان وضعیت مناسبی ندارد. پیشنهاد می گردد نهادهای مسئول، با انجام اقدامات لازم نگاه دانش آموزان را به درس تربیت بدنی در جهتی مثبت تغییر داده و همچنین با توجه به کم تحرکی و کمبود فعالیت بدنی در دانش آموزان دبیرستانی با انجام اقدامات جدی و علمی چاره جوی وضع موجود باشند.

کلیدواژه ها:

اوقات فراغت ، ورزش ، فعالیت بدنی ، تربیت بدنی ، دانش آموزان ، دبیرستان