بررسی عنصر مکان در غزلیات حافظ

مکان؛ یکی از عناصر اصلی، حذف نشدنی و تشکیل دهنده آثار نظم و نثر زبان فارسی است و تمامی داستان ها، اشعار و انواع ادبی دربستری از مکان رخ می دهد ؛زیرا هر کنش یا توصیفی در شعر خواه ناخواه در مکانی واقعی یا خیالی اتفاق می افتد. اهمیت این عنصر زمانیحس می شود که با رمز ها و نماد ها روبرو باشیم؛ زیرا تمام اجزه فراتر از انتظار ظاهر می شوند. در یک اثر، مکان به هر نوع و شکلی که باشدمورد پردازش خواننده قرار می گیرد و در واقع در طول خوانش شعر مکان یک لفظ و خیال است؛ جایی است که زمان، آن را برای برآوردهساختن اهداف، تخیلات و تصورات پدید آورده است و در ذهن خواننده های مختلف جلوه ها و تصوراتی را پدید می آورد.این پژوهش با تکیه بر روش وصفی- تحلیلی، به بررسی مکان و کارکردهای معنایی آن در شعر حافظ شیرازی، شاعر نامی قرن هشتم،می پردازد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که عنصر مکان و معماری در اندیشه حافظ و شعر او. جایگاه ویژه ای دارد و حافظ با گزینشاین مکان ها، جامع بودن اندیشه و هدف های اجتماعی و انتقادی خود را نمایش می دهد و به دنبال آن است تا مکان را در شعرش به عنوانجایگاهی به دور از زرق و تیرگی معرفی نماید.

کلیدواژه ها:

عنصر مکان ، غزلیات حافظ ، تصویرپردازی ، نماد