ساماندهی بافت های جامانده از توسعه شهری با بهرهگیری از رویکرد بازآفرینی (نمونه موردی: محله پنجتن کلانشهر مشهد)

نوسازی بافتهای جامانده و ساماندهی سکونتگاههای غیررسمی یکی از چالش های اساسی در مدیریت شهری کلانشهرها است و مشکلاتی از قبیل کمبود سرانه های خدماتی ، تراکم جمعیتی بالا، ناپایداری و نفوذ ناپذیری کالبدی، آسیب های حوزه اجتماعی و مسائل مالکیتی و ثبتی و حقوقی از جمله چالش هایی هستند که ضرورت توجه به این بافت ها را بیش از پیش برای مدیریت شهری اجتنابناپذیر می نماید. امروزه در کشور و کلانشهرهایی همانند مشهد، بافت های جامانده و ناکارآمد شهری تبدیل به مسئله ای جدی و محوری شدهاند و شهرداریها و دولت را به تکاپوی بازآفرینی پایدار این بافت ها سوق داده است . شهر مشهد در پهنه ای با میزان آسیب پذیری زیاد قرار گرفته است که وجود ۶۶۸۸ هکتار بافت ناکارآمد، فرسوده و حاشیه ، در این شهر، بر میزان این آسیب پذیری افزوده است . بازآفرینی شهری به معنی آفرینش مجدد است و با این رویکرد روح جدیدی در کالبد بافت های شهری دمیده خواهد شد. روش پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از نوع ماهیت توصیفی -تحلیلی است ، روش گردآوری اطلاعات از نوع اسنادی و مطالعات میدانی استفاده گردیده است ، به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از نرمافزار spss بهره گرفته شده است . با توجه به تحلیل های آماری نتایج تحقیق نشان می دهد که رابطه بین دو متغیر اعتماد مردم و مشارکت رابطه معنی داری وجود دارد و با افزایش میزان اعتماد مردم به سازمان متولی ، مشارکت مردمی نیز در جهت بازآفرینی محلات هدف بازآفرینی افزایش خواهد یافت . نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که ظرفیت سازی، توانمندسازی و نهادسازی سه رکن مهم برای مشاکت در پهنه های جامانده از توسعه می باشد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، توانمندسازی و نهادسازی ، ظرف یت سازی ، محله پنجتن