اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر تاب آوری زنان دارای گرایش به طلاق عاطفی

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر تاب آوری زنان دارای گرایش به طلاقعاطفی بوده است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح مورد استفاده از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروهکنترل بود. جامعه آماری از میان زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای، که در سال ۱۴۰۲ به مراکز مشاوره شهرتهران مراجعه نمودند. روش پژوهش به طور دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی تعداد ۳۰ نفر به دو گروه تقسیمشدند. ابزار پژوهش پرسشنامه تاب آوری بوده است. و سپس مداخله آزمایشی (انجام تمرینات مربوط به واقعیت درمانیگروهی) برای گروه آزمایش طی دوازده جلسه نود دقیقه ای اجرا شد. ولی در مورد گروه کنترل، هیچ آموزشی درطول دوره تا زمان گرفتن پس آزمون صورت نگرفت. پس از مداخله آزمایشی از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد.یافته ها نشان داد که میانگین نمرات تاب آوری زنان در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در گروه آزمایش افزایش پیداکرده است. بنابراین واقعیت درمانی گروهی بر تاب آوری زنان دارای گرایش به طلاق عاطفی تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی گروهی ، تاب آوری زنان ، طلاق عاطفی