نقش توسعه مشاغلی همچون کشاورزی و دامپروری در تحولات تغذیه از نظر اجتماعی در کشورهای ایران و عثمانی درقرن ۱۱ تا ۱۳ ه ق

بررسی نقش و کارکردهای خوراک در دو کشور ایران و عثمانی از نظر تاریخ سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی هدف اصلی این مقاله بوده است . در این مقاله چگونگی سبک و عادات تغذیه در بین مردم عامه و همچنین خلفا و سلاطین و اشراف مورد بررسی و نقد قرار گرفته است . موضوع تغذیه و نیاز به غذا همواره در طول تاریخ حیات بشری یکی از احتیاجات ذاتی و فیزیولوژیک انسان بوده و مسئله ای که مهمترین عامل بقای زندگی انسان بوده است . همواره چگونگی تغذیه در دوران های مختلف حائز اهمیت بوده و در بسیاری از الواح به جای مانده از تمدن های بشری و کتب مذهبی به چگونگی تهیه و مصرف غذا پرداخته شده است . به نظر میرسد خوراک در ایران و عثمانی با توجه به شرایط اقتصادی و اجتماعی تفاوت هایی داشته است از جمله تجملات که حین صرف غذا و قبل از آن وجود داشته ، رعایت دستورات بهداشتی در خوردن و آشامیدن و ... بوده است . در این پژوهش دریافت شد که ایرانیان از دیر باز به غذا خوری نه به عنوان صرف غذا و سیر کردن شکم ، که به عنوان یک گردهمایی و نشست و برخاست نگاه کرده اند؛ غذا خوردن به عبارتی یک رخداد اجتماعی محسوب می شده است و به همین دلیل رستوران داری و قهوه خانه داری جزو مشاغل و کسب و پیشه قشر متوسط جامعه بوده است . فرهنگ آشپزی عثمانی نیز یکی از مهم ترین فرهنگ های آشپزی جهان است . فرهنگ آشپزی عثمانی ها به شدت متنوع بوده است چرا که ارتباط با فرهنگ های دیگری چون آسیا و آناتولی بر آن تاثیر گذاشته و پرورش مزه ها و شیوه های گوناگون در دربارهای سلجوقی و عثمانی در نهایت فرهنگ آشپزی بسیار غنی به وجود آورده است . به گونه ای که فرهنگ آشپزی عثمانی تحت تاثیر مجموعه ی فرهنگ های کوچ گردی، آناتولی ، سلجوقی و عثمانی از گذشته تا امروز توسعه یافته و به یکی از مهم ترین فرهنگ های آشپزی در جهان تبدیل شده است . پژوهش حاضر با بهره گیری از روش تحقیق نظری و استنادی به بررسی مقایسه ای کارکرد خوراک در ایران و عثمانی از ابعاد سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی از قرن یازدهم تا سیزده (ه .ق ) پرداخته است .

کلیدواژه ها:

کارکرد خوراک - ایران - عثمانی - ابعاد سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی.