رابطه شادکامی و خودکارآمدی با سلامت روان در دانشجویان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه شادکامی و خودکارآمدی با سلامت روان در دانشجویان انجام شد. طرح پژوهش از نوع کمی، توصیفی و در چارچوب روش همبستگی بود و جامعه آماری پژوهش متشکل از دانشجویان کارشناسی دانشکده علوم انسانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام (ره) در نیمسال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند که ۱۱۰ نفر از آنها به عنوان نمونه به شیوه در دسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از سه پرسشنامه سلامت روان گلدبرگ و هیلر((۱۹۷۹، پرسشنامه شادکامیآکسفورد آرگیل و لو((۱۹۹۸ و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران((۱۹۸۲ استفاده شد. داده های گردآوری شده بااستفاده از نرم افزار SPSS۲۶ تحلیل گردید و تجزیه و تحلیل با استفاده از شاخص های آمارتوصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون) نشان داد که بین شادکامی و سلامت روان رابطه مثبت معناداری وجود دارد. همچنین بین خودکارآمدی و سلامت روان نیز رابطه مثبت معناداری وجود دارد و به عبارت دیگر هرچه احساس شادکامی و خودکارآمدی در فرد بالاتر باشد، سلامت روان نیز افزایش می یابد. بنابراین پیشنهاد میشود که برای دانشجویان در سطوح مختلف در دانشگاه موقعیت هایی مانند ارائه دروس اختیاری و اجباری در زمینه سلامت روان و خودکارآمدی، دوره های مختلف، کارگاه های مختلف فراهم شود تا به وسیله آنها در زمینه افزایش دانش ، مهارت و سلامت روان دانشجویان کار شود.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، خودکارآمدی ، سلامت روان ، دانشجویان