نقش آموزش هوش اجتماعی در بهبود روابط میان فردی در دانش آموزان

آموزش هوش اجتماعی نقشی اساسی در تقویت روابط بین فردی دانش آموزان دارد و بر موفقیت تحصیلی و رفاه کلی آنها تاثیر می گذارد. این مقاله به بررسی ادبیاتی برای بررسی تاثیر آموزش هوش اجتماعی بر مهارت ها و روابط بین فردی دانش آموزان می پردازد. این مقاله با تحلیلی جامع به بررسی روش های به کار رفته در آموزش هوش اجتماعی، یافته های مطالعات مربوطه و پیامدهای آن در عملکرد آموزشی می پردازد. این مرور یافته های مطالعات پژوهشی و فراتحلیل های موجود را با تمرکز بر آموزش هوش اجتماعی در محیط های آموزشی ترکیب می کند. مطالعاتی که از مداخلات مختلف، مانند برنامه های یادگیری اجتماعی-عاطفی (SEL)، ابتکارات راهنمایی همسالان، و کارگاه های حل تعارض استفاده می کنند، برای درک اثربخشی رویکردهای مختلف در پرورش هوش اجتماعی در بین دانش آموزان تحلیل می شوند. این مرور تاثیرات مثبت معنادار آموزش هوش اجتماعی را بر مهارت های بین فردی دانش آموزان، از جمله همدلی، ارتباط، و توانایی های حل تعارض نشان می دهد. مداخلات با هدف بهبود هوش اجتماعی به توسعه روابط مثبت با همسالان، افزایش مشارکت کلاس درس و بهبود نتایج تحصیلی در بین دانش آموزان کمک می کند. علاوه بر این، ادغام آموزش هوش اجتماعی در برنامه های درسی مدرسه و ایجاد محیط های یادگیری حمایتی باعث ارتقای شمولیت، تنوع و رفاه عاطفی در بین دانش آموزان می شود. در نتیجه، آموزش هوش اجتماعی به عنوان ابزاری ارزشمند برای ارتقای روابط بین فردی مثبت و پرورش فرهنگ مدرسه حمایتی مطرح می شود. با اولویت دادن به یادگیری اجتماعی-عاطفی و اجرای مداخلات موثر، مربیان می توانند دانش آموزان را برای توسعه مهارت های هوش اجتماعی ضروری توانمند سازند و در نهایت موفقیت تحصیلی و کیفیت کلی زندگی آنها را افزایش دهند.

کلیدواژه ها:

آموزش هوش اجتماعی ، روابط بین فردی ، یادگیری اجتماعی-عاطفی ، دانش آموزان.