بررسی جایگاه حق بر سلامت در نظام و اسناد حقوق بین الملل

مبحث سلامت و حقوق بشر از یکدیگر تفکیک ناپذیر هستند و بحث سلامت از ارکان اساسی و مهم در نظام حقوق بشر میباشد همه ی انسانها باید از سلامت فیزیکی ،روانی اجتماعی و معنوی برخوردار باشند بر اساس تعریف سازمان جهانی بهداشت سلامتی تنها به معنای بیمار بودن نمیباشد بلکه انسان باید از سلامت جسم و روان بهره ببرد بهداشت عمومی نیز مجموعه ی دانش و هنر پیشگیری از بیماری تامین حفظ و ارتقای تندرستی میباشد. از دیدگاه جهانی میدان رسالتها و وظایف و فعالیتهای بهداشت عمومی از فرد به جامعه جهانی ارتقاء پیدا کرده است. نظام سلامت از تمام سازمانها و موسسات و منابعی تشکیل شده که خدماتی در جهت ارتقاء حفظ سلامت افراد می دهند. اهمیت حق بر سلامتی و ارتباط دو سویه آن با حقوق بشر باعث شده که اسناد بین المللی زیادی چون اعلامیه ی جهانی حقوق بشر، میثاق بین المللی حقوق اقتصادی اجتماعی و فرهنگی میثاق حقوق مدنی و سیاسی کنوانسیون بین المللی رفع همه اشکال تبعیض نژادی کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان کنوانسیون حقوق کودک کنوانسیون حقوق معلولان کنوانسیون حمایت از حقوق کارگران مهاجر توصیه نامه مراقبت های پزشکی ۱۹۹۴ کنوانسیون تامین اجتماعی استانداردهای حداقلی ۱۹۵۲ ، کنوانسیون مزایای مربوط به مراقبت های پزشکی و بیماری ۱۹۶۹، توصیه نامه HIV و ایدز ۲۰۱۰، معاهدات حقوق بشر دوستانه بین المللی کنوانسیون حقوق بشر و زیست پزشکی شورای اروپا به موضوع حق بر سلامتی افراد به عنوان جزء جدایی ناپذیر از حقوق بشر پرداخته اند و همگی این اسناد بین المللی و منطقه ای به دور از توجه به نژاد مذهب باورهای سیاسی و طبقه اقتصادی و اجتماعی ارتقای کیفیت سلامت و دستیابی به حق بر سلامتی بسیار مهم است.