برر سی تاثیر روش تدریس فعال بر انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روش تدریس فعال بر انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی شهر تبریز بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تحقیق حاضر دانش آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی ناحیه ۳ شهر تبریز بودند که در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ مشغول به تحصیل بودند و از بین آنها تعداد ۴۰ دانش آموز با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس که در پرسشنامه انگیزش پیشرفت هارتر ۱۹۸۱ (در بعد انگیزش پیشرفت درونی کمتر از نمره برش) ۴۵ و در انگیزش پیشرفت بیرونی کمتر از نمره برش ۳۷ داشتند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۲۰ نفر) جای گزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه انگیزش پیشرفت هارتر ۱۹۸۱ و نمرات تحصیلی بود. آموزش روش تدریس فعال برای گروه آزمایش در ۵ مرحله به اجرا درآمد و اعضای گروه کنترل در لیست انتظار بودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد آموزشگروهی روش تدریس فعال در انگیزش پیشرفت (درونی و بیرونی) و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی تاثیر معناداری داشته است P<۰/۰۵ بنابراین می توان نتیجه گرفت که با به کارگیری روش تدریس فعال، انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان افزایش می باید.

کلیدواژه ها:

روش تدریس فعال ، انگیزش پیشرفت درونی ، انگیزش پیشرفت بیرونی ، پیشرفت تحصیلی