نبکا به عنوان ارگانیسم بیابانی در طراحی معماری

در بوم های بیابانی با چالش هایی از جمله گرما، باد های شدید ، کمبود آب و شرایط آب و هوایی شدید مواجه هستیم که معماران را برای طراحی با چالش هایی مواجه میکند. در دهه های اخیر مفهوم بایومیمیکری به عنوان یک رویکرد نوآورانه در طراحی ساختمان هایی منطبق با محیط زیست به شهرت رسیده است. لذا طراحان با توجه به نیازهای اکولوژیکی و محیطی مناطق بیابانی از الگو واره ها و ساز و کارهایی که در طبیعت این مناطق وجود دارد ، می توانند بهره ببرند. نبکا را به عنوان یکی از ارگانیسم های خاص بوم های بیابانی میتوان نام برد. نبکا گروهی از اشکال ناهموار در مناطق بیابانی هستند که از تجمع شن و ماسه های روان اطراف گیاهان تشکیل میشوند. معماران میتوانند از ویژگی های این پدیده برای طراحی در بوم های بیابانی استفاده کنند. این پژوهش با هدف تمرکز بر اصول و چهارچوب های معماری بایومیمیکری و الهام از خصوصیات نبکا کمک میکند تا فضایی منطبق با بوم های بیابانی خلق کنیم.روش تحقیق در این پژوهش تحلیلی-تطبیقی است که با استناد به نمونه های موردی و کتابخانه ای و بررسی مفهوم و چهارچوب های معماری بایومیمیکری و الهام از ویژگی های نبکا به چگونگی اعمال و استفاده از این الگوها در طراحی ساختمان ها در مناطق بیابانی پرداخته شده است.نتیجه این پژوهش نشان می دهد با بررسی چهارچوب های معماری بایومیمیکری و خصوصیات نبکا ها در بوم های بیابانی و همچنین چالش های آب هوایی و اقلیمی موجود در این مناطق میتوانیم به راه حل هایی برای طراحی مکانی پایدارتر دست یابیم و با تقلید از استراتژی های هوشمندانه طبیعت معماران میتوانند ساختمان هایی را ایجاد کنند که با طبیعت بومی منطبق باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بایومیمیکری ، نبکا ، مناطق بیابانی ، الهام از طبیعت