بهداشت محیط شهری در شهرسازی تهران

بزرگترین شهرداری از نظر جمعیت ، تهران است . پیکربندی کنونی زمین و مردم این شهر صدها سال طول کشید تا توسعه یابد، از اولین سکونتگاهها در دوره نوسنگی تا مراکز شهری امروزی، مراکز تجاری، حومه ها و بخش های فرعی ، جوامع تفریحی ، جاذبه های گردشگری و مناظر کشاورزی. رشد جمعیت و پیشرفت های تکنولوژیکی ، تغییرات اقتصادی و اجتماعی را وادار می کند،که در مورد چگونگی مقابله با آن توافق کنند. از نظر تاریخی ، برنامه ریزان شهری تمایل داشتند تا با نظم بخشیدن به منظر فیزیکی و در عین حال دستیابی به رفاه از طریق رشد اقتصادی تمرکز کنند. در کنار آن بهداشت عمومی بر حفاظت و ارتقای سلامت انسان متمرکز بود و بر فراهم کردن شرایط بهداشتی زندگی تاکید می کرد. این دو حرفه اغلب در کنار هم صحبت می کردند. بدون واژگان مشترک، آنها نمی توانستند در مورد آنچه که یک ”جامعه سالم ” می سازد، توافق کنند. از آنجایی که متخصصان بهداشت عمومی و برنامه ریزان شهری شروع به همکاری نزدیک تر می کنند، آنها به توانایی صحبت کردن به زبان های یکدیگر نیاز دارند تا به طور موثر با یکدیگر کار کنند. اینکه چرا این اتفاق افتاد و چگونه تهران می تواند این حرفه ها را برای دستیابی به هم افزایی به یکدیگر نزدیک کند مساله این پژوهش است . روش این تحقیق اسنادی می باشد و نتایج آن چشم اندازهایی را برای مدیران و برنامه ریزان شهری در حصول به شهر پایدار و سالم فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

شهرسازی ، بهداشت محیط ، سلامت ، تهران