تقدم مدیریت و کنترل بر رفتار فردی پیش از مدیریت جمعی از منظر اسلام

مسئله خود کنترلی (مدیریت فردی) همواره یکی از مبنایی ترین مسائل به وجود آمده برای انسان در مواجه با مسائل بوده است ، مادامی که انسان درگام اول به تسلط جامعی بر افکار و رفتار خود نداشته باشد ، نخواهد توانست در گام دوم بر سایر پدیده ها از جمله محیط پیرامونی ، جهان هستی ،دیگر مخلوقات و مخصوصا سایر انسانها اثر معنا داری در جهت رشد و شکوفایی داشته باشد تا از آسیب های شبهات و وسوسه های درونی و بیرونی خود با استدلال متقن و منطقی صحیح رهایی یابد در واقع انسان مومن نه تنها محتکر استعداد خواهد شد بلکه بایدسرمایه خود را برای تجارت در راه خدا زیاد کند ، لذا پس از رهانیدن پای خود از باتلاق و بند، حرکت رو به رشد را آغاز و سپس مسئولیت یاری رساندن به سایر هم نوعان را در نظر خواهد داشت ، البته مسئولیت شناسی در مقابل دیگران ،خود نیاز به شناخت درستی از این مسئله خواهد داشت ، که جز با کار جهادی و بالا بردن سطوح مختلف فردی و اجتماعی از جمله ، در امور معنوی ، علمی ، فرهنگی ،ارتباطات موثر، سعه صدر و .... ابترو ناتمام خواهد ماند ، در این زمینه آنچه فقه تشیع اثنی عشری را متفاوت داشته ، وجود ارزشمند الگو های برجسته ای است ،که در کنار قرآن در تمام زمینه ها به واسطه عصمت و علم خدادادی و لدنی به عنوان امام و پیش رو، پرچم دار هستند و از ظرف وجودی بیکران خود پیمانه های مخاطبانشان را برحسب ظرفیت وجودی پرخواهند نمود. صد البته که هر یک از چهارده معصوم بسته به شرایط تاریخی و فرهنگی معاصر خود با استفاده از آموزه های قرآنی ، طریق ره پیمودندو در واقع هرکدام نوری در امتداد و مسیرنور معصوم پیش از خود طی طریق نموده اند چنانکه به فرموده مقام معظم رهبری می توان برای دوران حضور سلاله عطرت و طهارت از استعاره انسان ۲۵۰ ساله استفاده نمود .روش تحقیق این پژوهش توصیفی _تحلیلی است و جمع اوری داده هابه صورت کتابخانه ای انجام گردیده و از قرآن و رویات اهل بیت علیهم السلام نکات اصلی استخراج و تا حد امکان روشن نمایی شده است .

کلیدواژه ها:

مدیریت ، کنترل فردی ، مدیریت جمعی ، مدیریت اسلامی