دسترسی و استفاده از فضاهای سبز و رشد شناختی در کودکان دبستانی

فضاهای سبز ممکن است تاثیرات مفیدی بر شناخت کودکان داشته باشد. با این حال، تعداد کمی از مطالعات قرار گرفتن در معرض فضاهای سبز فراتر از مناطق مسکونی ، و در دسترس بودن، دسترسی و استفاده از آنها را به طور همزمان بررسی کردند. هدف از مطالعه حاضر توصیف الگوهای در دسترس بودن، دسترسی و استفاده از فضاهای سبز در بین کودکان دبستانی و کشف چگونگی ارتباط این ابعاد مواجهه با رشد شناختی بود. قرار گرفتن در معرض فضای سبز در نزدیکی خانه ، مدرسه ، مسیر رفت و آمد، و سایر مکانهای فعالیت روزانه برای ۲۵۰ کودک ۶ تا ۱۱ ارزیابی شد و شامل متغیرهای مربوط به : در دسترس بودن،دسترسی بالقوه (نزدیک به یک فضای سبز اصلی : فاصله خطی ؛ در ۳۰۰ متر)، و استفاده (زمان بازی در فضای سبز)، و تعداد ۱ بازدید از فضاهای سبز. شناختی که به عنوان هوش سیال، بی توجهی و حافظه فعال اندازه گیری می شد با آزمون های رایانه ای ارزیابی شد. ما تحلیل های رگرسیون خطی چندگانه را بر روی دادههای تلفیقی و منتسب تنظیم شده برای مخدوشکنندههای سطح فردی و منطقه انجام دادیم . در دسترس بودن، دسترسی و استفاده از فضاهای سبز یک شیب اجتماعی را نشان می دهد که در گروه های اجتماعی -اقتصادی آسیب پذیرتر نامطلوب بود. ارتباط بین قرار گرفتن در معرض فضای سبز و نتایج عملکرد شناختی در کل جمعیت مطالعه ما از نظر آماری معنی دار نبود. طبقه بندی توسط متغیرهای اجتماعی -اقتصادی نشان داد که زندگی در ۳۰۰ متری یک فضای سبز اصلی تنها با بهبود حافظه کاری در کودکان در مناطق مسکونی کمتر محروم همراه است (۳۰.۰ β =،۵۱.۰,۰۹.۰ CI: )، و زمان بیشتری برای بازی در فضای سبز فقط در کودکان مادران تحصیلکرده با حافظه کاری بهتر مرتبط است ( βدر هر IQR افزایش ساعت در سال = ۱۰.۰؛ ۹۵% فاصله اطمینان (۰۱.۰ CI):،۱۹.۰ ). با این حال، مطالعه در فاصله ۳۰۰ متری از یک فضای سبز اصلی امتیازات بی توجهی را در کودکان در مناطق محروم تر افزایش داد (۴۵/۱۵ β =، فاصله اطمینان (۳/۵۰ :%۹۵ CI):،۲۷/۴۰ ).

کلیدواژه ها:

فرزندان ، فضاهای سبز ، هوش سیال ، توجه