بررسی رابطه بین اختلال شخصیت و اضطراب در بیماران با طرحواره های ناسازگار اولیه

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین اختلال شخصیت و اضطراب در بیماران با طرحواره های ناسازگار اولیه می باشد. روش این پژوهش علی- مقایسه ای از نوع مورد شاهدی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران زن و مرد مبتلا به اختلال شخصیت و اضطراب مراجعه کننده به بیمارستان ها و مراکز بالینی شهرستان تهران در تابستان سال ۱۴۰۰ بود. اندازه هر یک از زیرگروه ها باید حداقل ۱۵ نفر باشد، برای افزایش اعتبار بیرونی پژوهش حاضر اندازه هر یک از زیرگروه ها ۳۰ نفر در نظر گرفته شده است. روش نمونه گیری به صورت نمونه گیری در دسترس بود. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد که بین میانگین هیچکدام از مولفه ها ی اختلال شخصیت در سه گروه تفاوت معناداری وجود ندارد. و همچنین نتایج تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد که بین میانگین تمامی ۱۵ طرحواره ناسازگار اولیه در سه گروه تفاوت معناداری وجود دارد و نتایج آزمون تعقیبی LSD نشان داد که میانگین تمامی این طرحواره ها در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر از بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی و افراد بهنجار؛ و در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی از افراد بهنجار بیشتر است. بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که مولفه های اختلال شخصیت شخصیت نقشی در بروز یا تشدید نشانه های افسردگی اساسی و اضطراب فراگیر ندارند و طرحواره های ناسازگار اولیه از عوامل اصلی بروز یا تشدید نشانه های اختلال اضطراب می باشد.

کلیدواژه ها:

طرحواره های ناسازگار اولیه ، اختلال شخصیت اضطراب