ارزیابی تجهیزات ایمنی عابران پیاده در خیابان های شهری (نمونه موردی: شهر کوهدشت )

بحران ایمنی معابر شهری، مرگ و میرها، آسیب ها و هزینه های ناشی از حوادث رانندگی یکی از چالش های مهم سلامت، بهداشت عمومی و توسعه کشورها است و قربانیان اصلی آن افرادی هستند که اغلب آنها بین سنین 15 تا 44 ساله و به ویژه جوانان هستند. بحث ارتقا ایمنی معابر و ارائه راهکارهایی جهت کاهش هر چه بیشتر حوادث و سوانح ترافیکی و جانی از مسائل مهمی است که همواره ذهن برنامه ریزان و طراحان شهری را به خود مشغول می سازد. در این زمینه یکی از مهمترین نکات در عرصه عابرین پیاده ایجاد ایمنی هر چه بیشتر برای عابرین در هنگام عبور از گذرگاهها و جلوگیری از تصادف عابران با وسایل نقلیه عبوری است. لذا هدف مقاله حاضر بررسی تجهیزات ایمنی گذرهای عابر پیاده و خیابان های شهری و همچنین کمبودهای آن در شهر کوهدشت و ارائه راهکارهای لازم جهت افزایش ایمنی خیابان های شهری و گذرهای عابر پیاده و به تبع آن کاهش حوادث و سوانح شهری می باشد . برای دستیابی به این مهم از روش های توصیفی تحلیلی، نتایج سایر مطالعات، و پژوهش های میدانی از منطقه استفاده شده است. ارزیابی تجهیزات ایمنی در منطقه مورد مطالعه نشان داد که این تجهیزات چه برای عابرین پیاده و چه وسایل نقلیه موتوری بخصوص در مرکز شهر و خیابان ها و میادین اصلی مرتبط با آن، به دلیل ضعف و نقایص بسیار در ضرورت وجود آن ها ، نتوانسته ایمنی لازم و مورد نظر را ایجاد نماید. بنابراین ایجاد پل های عابر پیاده در خیابان های با حجم بالای ترافیک و ایجاد موانع در زیر این پل ها جهت راهنمایی عابران به استفاده از این مسیر مطمئن برای عبور، ترمیم چراغ های راهنمایی رانندگی موجود و نصب آن ها در تقاطع ها و خیابان های پر ازدحام، وجود مأموران راهنمایی رانندگی در کنار چراغ های عابر، نصب تابلوهای راهنمایی رانندگی مورد نیاز در محل های مناسب آن، گسترش فضای پیاده روها، خط کشی کردن معابر و ...جهت برقراری و افزایش ایمنی به خصوص برای عابرین پیاده مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

ایمنی ، حمل و نقل ، برنامه ریزی شهری ، ترافیک