ضرورت توسعه پیاده محوری درهسته مرکزی شهر اهواز، نمونه موردی خیابان طالقانی

پیاده محوری به عنوان الگوی غالب دسترسی فضایی و جابجایی در درون ساختار زیستی بشر، جای خود را رفته رفته به اتومبیل به عنوان مرکب صنعتی نوین واگذارکرد و انسان متکی به چرخ پیشرفت تکنولوژی بیشتر و بیشتر آغوش شهرها را برای نفوذ این پدیده به ظاهر کارساز، باز نمود. این دگرگونی وسیع در سیستم حمل و نقل و جابجایی شهری،در کنار مزایای فراوانی که در طی همه سالهای قرن بیستم برای پیشبرد و رفع نیازهای شهروندان داشته است، پهنه های فراموش شده بسیاری را در حافظه تاریخی شهرها به یادگار گذاشته است. رویکرد نوین طراحی شهری در راستای توسعه پایدار، تشویق به حرکت پیاده و دمیدن روح پیاده مداری می باشد.کشورهای پیشرو در این زمینه کار خود را از سه دهه پیش آغاز نموده اند تا جایی که تهیه طرح جامع پیاده روی در دستور کار بسیاری از شهرهای جهان قرار گرفته است. در این راستا مناسب سازی مسیرهای موجود پیاده به منظور ارتقای کیفیت فضایی و آشتی دادن دوباره مردم با محیط های پاسخگوی شهری، و آسان نمودن حمل ونقل عمومی گام نخست رسیدن به طرح جامع پیاده روی می باشد. این ارتقای کیفی، در گرو شناخت، بازبینی و رفع معایب کالبدی و محتوایی مسیرهای موجود پیاده شهر می باشد. پژوهشی که در دست دارید سعی داشته است تا راه ترسیم شده بالا را در پژوهش خود متبلور سازد.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل عمومی ، پیاده محوری ، طراحی شهری ، اهواز