رابطه بین یادگیری خودراهبر با شایستگی و پیشرفت تحصیلی در درس علوم دانش آموزان دختر متوسطه اول شهر بردسیر

هدف از تحقیق بررسی رابطه بین یادگیری خودراهبر با شایستگی و پیشرفت تحصیلی در درس علوم دانش آموزان دختر ابتدایی شهر بردسیر بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان دختر متوسطه اول شهر بردسیر به تعداد ۷۵۰ نفر می باشند. با توجه به جدول مورگان بر اساس نمونه گیری تصادفی طبقه ای تعداد ۲۵۴ نفر انتخاب شدند. در راستای جمع آوری اطلاعات تحقیق از دو پرسشنامه یادگیری خود راهبر فیشر و همکاران در سال (۲۰۰۱)، پرسشنامه شایستگی تحصیلی دیپرنا و الیوت (۱۹۹۹) و آزمون پیشرفت تحصیلی درس علوم استفاده شده که بر اساس آزمون آلفای کرونباخ به ترتیب دارای میزان پایایی برابر با ۷۹/۰، ۸۱/۰ و ۸۰/۰ می باشند. تجزیه و تحلیل آماری از طریق آزمون پیرسون و تحلیل رگرسیون و با استفاده از نرم افزار spss انجام شده است. نتایج نشان داد که، بین یادگیری خودراهبر با شایستگی و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معناداری در سطح ۹۹ درصد وجود دارد. همچنین بر اساس نتایج رگرسیون گام به گام، در گام اول خود مدیریتی، در گام دوم تمایل به یادگیری و در گام سوم خود کنترلی وارد الگوی پیش بینی شده است و این سه متغیر با هم توانسته اند ۵۳ درصد تغییرات شایستگی تحصیلی و ۴۴ درصد تغییرات پیشرفت تحصیلی درس علوم را پیش بینی کنند.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودراهبر ، شایستگی ، پیشرفت تحصیلی.