ارزیابی ابعاد رویکرد توسعه پایدار شهری در بهبود فضاهای سبز شهری (نمونه موردی: منطقه ۱۰ کلانشهر تبریز)

طرح مسئله: در مناطق شهری، مفهوم زیرساخت سبز به عنوان وسیله ای برای ارتقای کیفیت زندگی و رفاه ساکنان برجسته شده است. زیرساخت سبز به شبکه ای از فضاهای سبز به هم پیوسته اشاره دارد که خدمات اکوسیستمی متعددی را ارائه می کنند. با ادغام زیرساخت های سبز در برنامه ریزی شهری، شهرها می توانند اثرات نامطلوب شهرنشینی را کاهش دهند و در عین حال زیست پذیری و پایداری محیط شهری را بهبود بخشند. برای دستیابی به توسعه پایدار از طریق فضاهای سبز، اولویت قرار دادن آن ها در فرآیندهای برنامه ریزی شهری ضروری است. هدف پژوهش: در نظر گرفتن توزیع عادلانه فضاهای سبز، اطمینان از دسترسی برای همه اعضای جامعه، و طراحی فضاهای چند منظوره است که نیازهای مختلف را برآورده می کند. علاوه بر این، شیوه های مدیریت پایدار، مانند حفاظت از آب، استفاده از گونه های گیاهی بومی و مشارکت جامعه، برای حفظ و نگهداری طولانی مدت فضاهای سبز حیاتی هستند. روش پژوهش: از نظر روش شناسی، توصیفی-تحلیلی با اهدف کاربردی بوده روش تحقیق به صورت تهیه پرسش نامه و داده های استخراج شده از نرم افزارGIS و با بهره گیری از تحلیل سلسله مراتبی (AHP) صورت گرفت. نتایج پژوهش: برمبنای تحلیل ۴ معیار اصلی و ۹ زیر معیار اثرگذار، نتایج نشان دهنده اهمیت گزینه های افزایش تعاملات اجتماعی، کاهش آلودگی های زیست محیطی و آموزش و پرورش جسم و ذهن به همراه افزایش تراکم به ترتیب با امتیازات ۰.۱۷۳، ۰.۱۶۱ و ۰.۱۳۹، برحسب اولویت انتخاب و براساس آن ها برنامه ریزی هایی برای بهبود فضاهای سبز منطقه ۱۰ کلانشهر تبریز پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

فضاهای سبز ، رویکرد توسعه پایدار ، توسعه شهری ، کلانشهر تبریز