اثربخشی تلفیقی شفقت به خود و معنادهی به رنج مبتنی بر آموزه های اسلامی بر بی رمقی زناشویی زوجین دارای فرزند کم توان ذهنی

سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 45

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

FPAICONG05_030

تاریخ نمایه سازی: 23 خرداد 1403

چکیده مقاله:

زمینه و هدف: کم توانی ذهنی اختلالی عصب تحولی با نقص در عملکردهای ذهنی و انطباقی در حوزه های مفهومی، اجتماعی و کاربردی است که در طول دوره رشد شروع می شود و طبق شواهد بر روابط سایر اعضای خانواده اثر می گذارد؛ در شرایطی که خانواده دارای فرزند کم توان ذهنی است، استرس های همه جانبه ای به کل خانواده و روابط زناشویی تحمیل می شود که فرایند بی رمقی زناشویی و خودسرزنش گری را در بین زوجین تشدید می کند. بر این اساس پژوهش حاضر باهدف اثربخشی تلفیقی شفقت به خود و معنادهی به رنج مبتنی بر آموزه های اسلامی بر بی رمقی زناشویی زوجین دارای فرزند کم توان ذهنی انجام گرفت. روش پژوهش: این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش، زوجین با فرزند کم توان ذهنی شهر تهران در سال ۱۴۰۲ بود. نمونه پژوهش شامل ۳۰ زوج با فرزند کم توان ذهنی در حال تحصیل در منطقه ۱۸ شهر تهران بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند (هر یک ۱۵ زوج). گروه آزمایش ۱۰ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای (هر هفته دو جلسه) مداخله تلفیقی شفقت به خود و معنادهی به رنج مبتنی بر آموزه های اسلامی را دریافت کرد و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بی رمقی زناشویی (CBM) بود. داده ها توسط نرم افزار spss۲۴ و با استفاده از تحلیل کوواریانس تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش تلفیقی شفقت به خود و معنادهی به رنج مبتنی بر آموزه های اسلامی بر بی رمقی زناشویی زوجین دارای فرزند کم توانی ذهنی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل اثربخشی معنادار و پایداری دارد (p<۰/۰۵)؛ به عبارت دیگر، مداخله تلفیقی شفقت به خود و معنادهی به رنج باعث کاهش ابعاد بی رمقی زناشویی (خستگی عاطفی، F=۹۷/۰۶,P<۰/۰۱؛ خستگی روانی، F=۷۲/۲۱,P<۰/۰۱ و خستگی جسمی، F=۶۹/۶۳,P<۰/۰۱) زوجین دارای فرزند کم توان ذهنی شد.تیجه گیری: بنابراین می توان گفت، تلفیق شفقت به خود و معنادهی به رنج مبتنی بر آموزه های اسلامی از طریق افزایش پذیرش بدون قضاوت نسبت به رنج ها، همدلی و توجه مستمر نسبت به احساسات درونی به کاهش احساس گناه، ایجاد حالت صلح با خود و دیگران و درنتیجه کاهش مشکلات روان شناختی زوجین می انجامد که کاهش بی رمقی زناشویی و خودسرزنش گری می تواند پیامد چنین فرایندی باشد.

نویسندگان

مهران حیدری نیا

دانشجوی دکتری، گروه مشاوره، دانشگاه شهید چمران، اهواز، ایران

زهرا رسولی عمادی

کارشناس ارشد علوم تربیتی- آموزش و پرورش پیش دبستانی، گروه علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

لیلا هاشمی

کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، گروه روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران