اثربخشی آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی در والدین دانش آموزان ابتدایی شهر بن

زمینه و هدف: رضایت زناشویی حالتی است که طی آن زن و شوهر از ازدواج با یکدیگر و با هم بودن احساس شادمانی و رضایت دارند و پاسخگوی نیازهای یکدیگر هستند که در طول زمان، تحت تاثیر عوامل بسیاری قرار می گیرد بر همین اساس، بررسی عوامل تاثیر گذار بر صمیمیت زناشویی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. لذا پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی آموزش مبتنی بر تعهد و پذیرش بر رضایت زناشویی انجام گرفت. در رویکرد فرزند پروری مبتنی بر پذیرش و تعهد ابتدا والدین یاد می گیرند، که چگونه ذهن خود را مشاهده کنند و عاشقانه نسبت به انتخاب و انجام تکنیک مناسب پافشاری کنند که رابطه آن ها و فرزندانشان را معنادار می کند.روش پژوهش: روش تحقیق نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی والدین دانش آموزان ابتدایی شهر بن بود که پس از برگزاری پیش آزمون تعداد ۳۰ نفر از والدینی که کمترین نمره را از پرسشنامه اینریچ کسب کرده بودند به طور تصادفی دوگروه آزمایش (۱۵) و گواه (۱۵) قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ و پک آموزشی تعهد و پذیرش پترسون و همکاران (۲۰۰۹) بود. شرکت کنندگان گروه آزمایش ۱۲جلسه برنامه آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت نمودند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس چندمتغیری و تک متغیری SPSS، تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش بیانگر این بود که رضایت زناشویی در گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از از رضایت زناشویی در گروه گواه بعد از آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بود(P<۰/۰۰۵).نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از موثر بودن آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش رضایت زناشویی والدین دانش آموزان بوده است. با آموزش پذیرش و تعهد فرد به تغییر روابط با تجارب درون و کاهش اجتناب های تجربی می پردازد و با افزایش عمل متعهدانه در مسیر ارزش هایش، رضایت زناشویی را تحت تاثیر قرارمی دهد و موجب افزایش آن می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد ، رضایت زناشویی