بررسی آزمایشگاهی اثر هیدروگراف های دارای چولگی و زمان تداوم متفاوت بر تغییرات زمانی آبشستگی پیرامون تک پایه استوانه ای

آبشستگی بیش از حد در هنگام سیلاب به عنوان تهدیدی برای پایداری سازه های واقع در بستر فرسایش پذیر به شمار می رود. در این تحقیق به بررسی آبشستگی پیرامون پایه استوانه ای در شرایط جریان غیرماندگار با شبیه سازی هیدروگراف های مختلف سیلاب پرداخته شد. اثرات شاخه های خیزان و افتان هیدروگراف و همچنین زمان تداوم هیدروگراف بر روی توسعه زمانی عمق آبشستگی و حداکثر عمق آن مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد برای هیدروگراف های با دبی پیک و زمان تداوم مشابه، زمان شاخه خیزان هیدروگراف بر روی توسعه زمانی تنش برشی و عمق آبشستگی به شدت تاثیرگذار است اما روی حداکثر عمق آبشستگی تاثیر ناچیزی دارد. علاوه بر این مشخص شد با کاهش زمان شاخه خیزان، اثرگذاری شاخه افتان هیدروگراف بر روی حداکثر عمق آبشستگی افزایش می یابد. بررسی نتایج اثر زمان تداوم هیدروگرف بر آبشستگی موضعی نشان داد با افزایش زمان تداوم هیدروگرف از ۱۰ دقیقه به ۱۶۰ دقیقه حداکثر عمق آبشستگی ۶۹/۴۴ درصد افزایش و شیب تغییرات زمانی عمق آبشستگی کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

آبشستگی موضعی ، جریان غیرماندگار ، تغییرات زمانی ، تک پایه استوانه ای