اتحاد راهبردی ایران و چین : امکان یا امتناع

سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 138

فایل این مقاله در 16 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

IFPOLICY02_023

تاریخ نمایه سازی: 19 خرداد 1403

چکیده مقاله:

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ، ایران و چین روابط پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته اند. در مقاطعی مواضع بسیار نزدیکی با یکدیگر داشته و همکاری های گسترده ای را تجربه کرده اند و در مراحلی سطح این همکاری ها به پایین ترین حد خود رسیده است . با این حال وجود منافع مشترک و زمینه های راهبردی بین دو کشور و تمایل ایران به برقراری اتحاد راهبردی با چین ، ذهن بسیاری از پژوهشگران را به امکان و امتناع ایجاد اتحاد راهبردی بین دو کشور معطوف کرده است . ایران و چین در زمینه هایی از جمله در بازار انرژی ، مخالفت با یکجانبه گرایی و هژمونی آمریکا و مبارزه با تروریسم ، ظرفیت های قوی برای ایجاد اتحاد دارند. اما محدودیت هایی جدی نیز در این رابطه وجود دارد که ایجاد اتحاد راهبردی بین دو کشور را دشوار می سازد. از جمله ی آنها می توان به جایگاه چین در نظام بین الملل و نوع نگاه این کشور به جامعه بین المللی و نهادهای آن، جایگاه ایران به عنوان کشوری معترض و انقلابی ، بازیگران قدرتمند بین المللی همچون آمریکا، قدرتهای منطقه ای همچون عربستان و اسرائیل ، اقتصادمحور بودن سیاست خارجی چین و رفتارهای واقع گرایانه این کشور در پیگیری منافع ملی ، در مقابل نگاه سیاسی ایران اشاره کرد. فرض اساسی این نوشتار این است که تا چنین محدودیت هایی در رابطه با چین و ایران برقرار است ، امید به برقراری اتحاد راهبردی بین دو کشور دور از واقعیت خواهد بود. این نوشتار در چارچوب پارادایم واقع گرایی و رویکرد عمل گرایی توسط چین در نظام بین الملل بررسی خواهد شد.

نویسندگان

وحید سینایی

دانشیار علوم سیاسی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

ملیحه خوش بین

دانشجوی دکترای علوم سیاسی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران