بررسی ثبات در سیاست خارجی : تجزیه و تحلیل توافق بیست و پنج ساله ایران و چین از منظر چهارچوب ائتلاف حامی

از پایان جنگ جهانی دوم عرصه روابط بین الملل شاهد رشد بی سابقه توافقات بین المللی بوده است . بررسی چگونگی حصول این توافق ها و تغییر یا ثبات آنها در کانون مطالعات سیاست خارجی است . یک از توافقات مهم در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، توافق با دولت چین در قالب سند همکاری بیست و پنج ساله می باشد. این قرارداد با وجود ابهامات در زمان انعقاد و با وجود نظرات منتقد و حتی تغییر دولت ، همچنان پابرجا است . پژوهش پیش رو با استفاده از چهارچوب ائتلاف حامی که چهارچوبی برای تبیین ثبات و تغییر سیاست های عمومی است ، دلایل ثبات این قرارداد را با تکیه بر عناصر چهارچوب شامل فعالیت بازیگران درون ائتلاف و استراتژی آنها، رخدادهای بیرون و درونی خرده نظام سیاست و یادگیری بازیگران، مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است . یافته ها حاکی از آن است که بازیگران درونائتلاف موافق ، پرشمارتر و عمدتا از بازیگران متخصص می باشند. همچنین استراتژی استفاده شده در ائتلاف موافق محسوستر بوده و از استراتژی ائتلاف مخالف که جنبه ابراز نگرانی دارد، از قدرت بیشتری برخودار است . نهایتا وقوع رخدادهایی در عرصه بین المللی ، یادگیری بازیگران را به سمت همکاری با کشورهای متعهدی نظیر چین سوق داده است و ویژگی های ذکرشده در مجموع عامل ثبات در این سیاست محسوب می شوند.

کلیدواژه ها:

سیاستگذاری خارجی ، چهارچوب ائتلاف حامی ، توافقات بین المللی ، ثبات سیاست ، یادگیری