بررسی رابطه عزت نفس و تابآوری در دانش آموزان و پیش بینی احتمال آزاردیدگی در دوران کودکی

زمینه و هدف: آزاردیدگی دوران کودکی از جمله عوامل تاثیرگذار بر سلامت روان و بهزیستی نوجوانان می باشد که توجه به قدرت عزت نفس در پیش بینی آن حائز اهمیت است . بر همین اساس، هدف این پژوهش بررسی رابطه عزت نفس و تاب آوری در دانش آموزان و پیش بینی احتمال آزاردیدگی در دوران کودکی بود. روش پژوهش : روش تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر اجرا توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش آموزان متوسطه دوم شهر اصفهان تشکیل می دهند؛ تعداد جامعه ۷۴هزار و ۵۰۴ نفر و ۳۰۰ نفر به عنوان حجم نمونه با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های آزاردیدگی محمدخانی (۲۰۰۳)، تابآوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)و عزت نفس کوپر اسمیت (۱۹۶۷) بود. برای تجزیه و تحلیل دادهها از آماره-های توصیفی و استنباطی با نرم افزار ۲۶SPSS استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که عزت نفس و تابآوری قادر به پیش بینی آزاردیدگی دوران کودکی می باشند. همچنین نشان داد افزایش عزت نفس خانوادگی به صورت منفی و معنادار پیش بینی کنندهی آزارعاطفی ، آزار جسمی و غفلت می باشد. افزایش عزت نفس عمومی به صورت منفی و معنادار پیش بینی کنندهی آزار جنسی می باشد. نتیجه گیری : می توان نتیجه گرفت که عزت نفس و تابآوری پیش بینی کنندهی آزاردیدگی دوران کودکی می باشد.

کلیدواژه ها:

آزاردیدگی دوران کودکی ، تابآوری ، عزت نفس